Βράδυ Τετάρτης, χτύπησε το τηλέφωνο. «Βάλε, βάλε να δεις τη «νέα δημόσια τηλεόραση». Παίζει τη Βασιλειάδου δήμαρχο», ακούγεται να γελάει ο συνάδελφος που κάνει βάρδια στην εφημερίδα.
Ανοίγει η τηλεόραση, και να μπροστά στα μάτια μας η σύγχρονη ελληνική τηλεόραση, το όραμα της κυβέρνησης σε πλήρη ανάπτυξη. Οι ώρες περνούν, οι ταινίες συνεχίζονται. Πάντα άσπρο-μαύρο, και σταθερή η δεκαετία προέλευσης. Στιλιστική επιλογή; Vintage τηλεόραση; Τάση στην παράδοση; Ή λύση απελπισίας;
Εμπνευσμένη επιλογή η πρώτη ταινία που επιλέγουν. Ο σκηνοθέτης της καταθέτει μήνυση κατά της κυβέρνησης (!) επειδή πρόβαλαν το έργο του χωρίς άδεια, σε μια «κατάπτυστη τηλεόραση», όπως ο ίδιος ο δημιουργός τη χαρακτηρίζει. Σημειολογικός θρίαμβος. Αν αυτό δεν είναι καλό ξεκίνημα, τότε τι είναι;
Η εξέλιξη της ιστορίας επιβεβαιώνει πολλά. Η κυβέρνηση πήγε να κάνει επίδειξη πυγμής με την ΕΡΤ. Τι έκανε στην πραγματικότητα; Έφτιαξε ένα πρόβλημα που ακόμη δε μπορεί να διαχειριστεί. Αυτό το πρόβλημα έριξε μια κυβέρνηση. Η κυβέρνηση δεν «άλλαξε». Μια τρικομματική κυβέρνηση έπεσε, μια δικομματική κυβέρνηση φτιάχτηκε. Αλλά το πρόβλημα παρέμεινε.
Ήρθε η έμπνευση του «μεταβατικού φορέα». Μαζί με «καρότα» και «τυράκια». Αποζημιώσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, μοριοδότηση, σύνδεση με τον επόμενο φορέα, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Επειδή, όμως, σε αυτή την κυβέρνηση αρέσει η πρωτοτυπία -απόδειξη το ακαριαίο κλείσιμο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης- είπε να δώσει νέο ορισμό στην -κατά τα λεγόμενά της- διαπραγμάτευση. Την ώρα, λοιπόν, που «μιλούσε με τους εργαζόμενους» κατέβαζε πομπούς της ΕΡΤ, ή προσπαθούσε να τους κατεβάσει. Και επειδή είναι και υπερδραστήρια, συζητούσε και με άλλους, προφανώς, με τους ιδιώτες: τον όμιλο των καναλαρχών της Digea, τον ΟΤΕ, τα ιδιωτικά στούντιο.
Στις φιλόξενες αγκαλιές τους έβρισκε τη θαλπωρή που της στέρησαν αυτοί οι αχάριστοι οι απολυμένοι της δημόσιας τηλεόρασης. Αυτοί που εξακολουθούν να την έχουν σε λειτουργία, με εκατομμύρια «χτυπήματα» στο διαδίκτυο.
Η ιδιαίτερη αυτή αντίληψη της «διαπραγμάτευσης», δεν πρέπει να προσπεραστεί έτσι απλά. Είναι η καλύτερη απόδειξη ότι αυτούς που μας απέλυσαν με ένα τετράλεπτο διάγγελμα, δε μπορούμε να τους εμπιστευόμαστε. Το μόνο που πρέπει να εμπιστευτούμε και να μην ξεχάσουμε ποτέ, είναι αυτό που νιώσαμε όταν ακούσαμε ότι χιλιάδες εργαζόμενοι της ΕΡΤ πεταγόμαστε «σαν τα σκυλιά στον δρόμο». Ζευγάρια εργαζόμενων στον ίδιο χώρο, μονογονεϊκές οικογένειες, εργαζόμενοι στην ΕΡΤ με άνεργους συντρόφους.
Αυτό που αισθανθήκαμε εκείνη τη στιγμή, να το κρατήσουμε σαν οδηγό για την πορεία της ζωής μας από εδώ και πέρα. Μια συνάδελφος είπε σε μια από τις πρώτες συνελεύσεις, «ό, τι και να γίνει, και πίσω να γυρίσουμε, δε θα τους συγχωρήσω ποτέ για το σοκ που με έκαναν να περάσω». Αυτό το σοκ να μην το αφήσουμε να μας ρίξει κάτω. Να το κάνουμε την πυξίδα που θα μας οδηγήσει στα καλύτερα. Αυτά που μπορούν να έρθουν, αν εμείς το θελήσουμε.
Μάχη Μαργαρίτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου