ΔΥΟ ΑΠΛΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ…

ΔΥΟ ΑΠΛΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ…
αλλιώς «στον αέρα, περίμενε»

Της Μιρέλλας Καλοστύπη

Μια που οι εκλογές στην Ε.Σ.Η.Ε.Α. δίνουν πάντα μια καλή ευκαιρία να συζητιούνται συνολικά τα προβλήματα του κλάδου, των εργασιακών συνθηκών και σχέσεων, και βέβαια ποια παράταξη, ποια πρόσωπα κρίνονται από το εκλογικό σώμα των δημοσιογράφων - μελών της Ένωσης ικανότερα να τα διαχειριστούν, να τα επιλύσουν κατά τον δικαιότερο και καλύτερο τρόπο, έχω να καταθέσω δυο σκέψεις προς συζήτηση και αξιολόγηση από εκείνους που θα κριθούν καταλληλότεροι για τη Διοίκηση της εργασιακής μας βελτίωσης και επιβίωσης.
Η μια σκέψη αφορά στις απεργιακές κινητοποιήσεις απέναντι σε κυβερνήσεις αλλά την κοινωνία (που τόσο εύκολα μας ισοπεδώνει εξαιτίας της στάσης και της δράσης μερικών εξ’ ημών) ως προς τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των αιτημάτων του κλάδου μας.
Η δεύτερη σκέψη αφορά στην απόδοση δικαιοσύνης στο “εσωτερικό” πεδίο.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ
Όπως οι απεργίες των υπολοίπων επαγγελματικών κλάδων και κοινωνικών ομάδων, τυγχάνουν της πλήρους κάλυψης από τα Μ. Μ. Ε. την ίδια ημέρα που πραγματοποιούνται, έτσι και οι απεργίες των δημοσιογράφων θα πρέπει να καλύπτονται με σύντομα αλλά πλήρη ρεπορτάζ, που θα μεταδίδονται στη γνωστή ώρα των κανονικών δελτίων ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών και των ραδιοφωνικών σταθμών από το δημοσιογραφικό και τεχνικό προσωπικό ασφαλείας, που ούτως ή άλλως πάντα ορίζεται και υπάρχει, ιδιαίτερα στη δημόσια Ε.Ρ.Τ.
Να ξέρει ο κόσμος ότι κι εμείς, που καλούμαστε όλο τον καιρό να ενημερώνουμε και να πληροφορούμε τους πολίτες για το τι τους συμβαίνει, έχουμε και πολλά και συλλογικά και άλυτα προβλήματα.
Μια 24ωρη απεργία δημοσιογράφων δεν είναι δίκαιο να μένει στο… ψυγείο ως είδηση της χτεσινής μέρας. Το ίδιο θα πρέπει βέβαια να ισχύει και για τις απεργίες των τεχνικών στα Μ. Μ. Ε. Να καλύπτονται την ίδια μέρα κι όχι την επομένη.


ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ
Είναι γνωστό σε όλους ότι ουσιαστικά δυο τρόποι υπάρχουν για να βρεις το εργασιακό δίκιο σου (όχι σε συλλογικό επίπεδο μέσω της απεργίας, αλλά σε ατομικό): ο ένας είναι θεσμικός, δηλαδή να προσφύγεις στο συνδικαλιστικό σου όργανο, στην Ε.Σ.Η.Ε.Α και τα αρμόδια Συμβούλια της.
Είναι γνωστό σε όλους ότι πολλοί συνάδελφοι έχουν την τάση να απαξιώνουν τη σημασία αυτών των αιρετών στη σύνθεσή τους οργάνων και να αποθαρρύνουν άλλους συναδέλφους να καταθέτουν εκεί προβλήματα, που είναι αδύνατον να λυθούν με άλλο τρόπο - εκτός βέβαια κι αν ο καθένας μπορεί και θέλει να επιστρατεύει τις όποιες ισχυρές φιλίες, γνωριμίες, τα πολιτικά ή άλλα μέσα που διαθέτει κάθε φορά που αδικείται ή που αδικεί.
Σε κάθε περίπτωση, εφόσον το θεσμικά αναγνωρισμένο και επίσημο όργανο της Ε.Σ.Η.Ε.Α. εξετάσει και αποφασίσει για οποιαδήποτε υπόθεση φτάσει σ’ αυτό, θα έπρεπε να ενημερώνει επισήμως και μάλιστα με την υπογραφή του προέδρου της Ένωσης και του Γενικού Γραμματέα, τον διευθυντή του μέσου στο οποίο αναφέρεται η απόφαση, ζητώντας εφαρμογή της απόφασης, αποκατάσταση των πραγμάτων στη σωστή βάση και μάλιστα με αυστηρότητα, δίχως χρονοτριβή και με κυρώσεις σε περίπτωση που ο συνάδελφος – διευθυντής κωφεύει και αδιαφορήσει.
Με αυτές τις δυο απλές προτάσεις, σκέπτομαι πώς τα πράγματα θα μπορούσαν ίσως να ήταν πιο δίκαια και σωστά. Γι αυτό κάνουμε εκλογές προσώπων, οργάνων και απεργίες: ώστε η δουλειά μας και οι κόποι να μην μένουν ON AIR και όπως τύχει, δίχως συνέχεια και σιγουριά άρα ούτε και η ζωή μας STAND BY… Ή μήπως όχι;