Εορτασμός; Ποιος εορτασμός;

|
Aπό την Αυγή της Κυριακής  28.09.2014


Συνέβη κι αυτό: μέσα στη γενική καταισχύνη στην οποία μέρα με την ημέρα περιπίπτει η ΝΕΡΙΤ, η θηριώδους προσκολλήσεως στην κυβέρνηση ΝΕΡΙΤ, μέσα στην όζουσα ατμόσφαιρα δυσωδίας που προκαλεί ακόμα και την παραίτηση κεντρικών (πιο κεντρικών δεν γίνεται) στελεχών της, γιορτάστηκαν (;) και τα 60 χρόνια από την ίδρυση του «Τρίτου Προγράμματος» της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι αυτό που ονομάστηκε εορτασμός δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια εναγώνια (και αποτυχημένη τελικά) προσπάθεια επικοινωνιακού άλλοθι σοβαρότητας στο χυδαίο συμπίλημα αρπακτικών επιδιώξεων που ονομάζεται ΝΕΡΙΤ και το οποίο ουδεμία σχέση έχει με προσπάθεια εξυγίανσης και προβιβασμού ενός βασικού φορέα του δημόσιου βίου, δηλαδή με προσπάθεια ελευθερίας της πληροφορίας, της δημιουργίας, της ορθής κρίσεως. Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός ότι επί της ουσίας (επειδή το νόμιμο δεν είναι σώνει και καλά και ηθικό) «Τρίτο Πρόγραμμα» υπό την έννοια της ιστορικής συνέχειας δεν υφίσταται. Εκείνο που υφίσταται εν τοις πράγμασι είναι η ενοικίαση (νομίμως) του τίτλου του σε εταιρεία αφανών προσόντων, αλλά με το αζημίωτο (νομίμως πάντοτε) η οποία και ενοικίασε ανθρώπους (ποιητές, κριτικούς, σολίστ, διανοούμενους), οι οποίοι και εδέχθησαν να ενοικιασθούν (νομίμως) προκειμένου -έστω κι αν η ποιότητα είναι ενοικιασμένη (νομίμως) άρα ουδεμία σχέση έχει με την ελευθερία - η ακριβοθώρητη λοιπόν ποιότητα, η γενική και ασπόνδυλος ποιότητα να μη μείνει χωρίς μετερίζι. Αξιέπαινη η θυσία των ανθρώπων που προσέτρεξαν προς ενοικίαση χάριν της ποιότητας, αν και η θυσία τους δεν είναι και τόσον άμωμος αφού πληρώνονται από την εταιρεία για να υπηρετούν την ποιότητα, υποδυόμενοι πως ανήκουν στο ιστορικό «Τρίτο Πρόγραμμα». Ας αφήσουμε ακόμη απ' έξω το γεγονός ότι το επονομαζόμενο «Τρίτο Πρόγραμμα«, αποτελεί μέχρι τώρα νομικό παράδοξο στην όλη λειτουργία αυτής της αισχρότατης ΝΕΡΙΤ, η οποία προήλθε -αν μη τι άλλο- από έναν τεράστιο υφεσιακό κύκλο της οικονομίας που προκάλεσε το κλείσιμο της ΕΡΤ, για να κάνει ό,τι γουστάρει σήμερα η Βούλτεψη και ο Θωμόπουλος. Ας τα αφήσουμε όλα αυτά και πολλά ακόμα απ' έξω.


•Αυτό που λέγεται «Τρίτο Πρόγραμμα» είναι ένα πολιτικό πρόβλημα πρώτης γραμμής. Το ότι δεν εξετάζεται ως τέτοιο απλώς αποδεικνύει τα πολλά κενά που έχει η πολιτική σκέψη, η οποία αντιτίθεται στο σύστημα...

Ας αναρωτηθούμε, όμως, έτσι, με αφορμή τα 60 χρόνια από την ίδρυση του «Τρίτου Προγράμματος». Ίσως -λέω «ίσως»- αυτό να αποτελεί τον καλύτερο τρόπο εορτασμού. Να αναρωτηθούμε: γιατί αυτή η γενική σιωπή περί τη λαθροχειρία που συντελείται μπροστά στα μάτια μας; Κακά τα ψέματα. Το πρόβλημα πρωτίστως είναι πολιτικό. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν εκείνοι που αναθέτουν -κατά παρέκβαση τυπικής αισχρότητας και μετάβασης σε δημιουργική αισχρότητα- ή μάλλον που επανατοποθετούν τον τίτλο «Τρίτο Πρόγραμμα» στην κοινωνική πραγματικότητα την ίδια στιγμή που πνίγονται στον ακατάστατο οχετό καταστροφής που προκαλούν. Λοιπόν: αυτό που λέγεται «Τρίτο Πρόγραμμα» είναι ένα πολιτικό πρόβλημα πρώτης γραμμής. Το ότι δεν εξετάζεται ως τέτοιο απλώς αποδεικνύει τα πολλά κενά που έχει η πολιτική σκέψη, η οποία αντιτίθεται στο σύστημα (δηλαδή στο σύστημα σκέψεως) της άρχουσας τάξης.

«Αγρόν αγόρασε και ζεύγη βοών δύο» ο ΣΥΡΙΖΑ -η έμπρακτη προσπάθεια, υποτίθεται, εμπλουτισμένου ουρανού στα χώματα της κάθε μέρας- στο θέμα του «Τρίτου Προγράμματος». Σιωπή. Τίποτα από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ή από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Γιατί; Εδώ δεν πρόκειται για συνδικαλιστική ολιγωρία, εδώ πρόκειται για απούσα αντιπαράθεση με τα γεγονότα. Για ανυπαρξία σκέψεως και δράσεως. Γιατί; Μήπως επειδή στον τομέα της πολιτικής φιλοσοφίας περί τον πολιτισμό ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον υστερεί; Λέω, μήπως; Και λέω, επίσης, μήπως η απουσία μιας τέτοιας φιλοσοφίας αποδεικνύει έναν λανθάνοντα πολιτικό συντηρητισμό που εξαντλείται σε πρόχειρες διαζεύξεις ιστορικώς εύθραυστων επιχειρημάτων; Εδώ ας αναρωτηθούμε. Στο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σιωπά για το «Τρίτο Πρόγραμμα». Ή μάλλον όχι: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σιωπά. Ο ΣΥΡΙΖΑ διά της σιωπής επιβραβεύει. Επιβραβεύει την εξαλλαγή της ποιότητας από διεκδίκηση σε μισθοφορική εργασία. Σε άνωθεν παροχή. Άρα σε υπονοηματοδότηση ενός από τους βασικούς όρους ταξικής αντιπαράθεσης. Μιας αντιπαράθεσης από όπου απουσιάζει φυσικά το «Τρίτο Πρόγραμμα». Είναι εκτός ενδιαφέροντος για τον ΣΥΡΙΖΑ; Α, ναι, και κάτι ακόμα. Είναι εκτός ενδιαφέροντος και για τη διανόηση που θεωρεί ότι πολιτικό πρόβλημα δεν υφίσταται όταν μιλάει η ποιότητα; Το άκουσα αρκετές φορές αυτές τις μέρες το «ναι, αλλά» της ποιότητας απέναντι στη λαϊκόδρομη αφασία, λες και το αντίθετο ουδέποτε υπήρξε, λες και ο πρωθυπουργός της νυσταλέας πολιτικής είναι το πρότυπο της οντολογικής εγρήγορσης.

Αλλά, όμως, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ σιωπά; Γιατί δεν αντιλαμβάνεται το «Τρίτο Πρόγραμμα» ως ναυαρχίδα διαστρέβλωσης εκείνων των λεπτών επιχειρημάτων που προκαλούν τις πεποιθήσεις, ώστε να εκτραπούν και να γίνουν ιδέες; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει; Ας μείνουμε εδώ. Κι ας αναρωτηθούμε: γιατί ο σύμπας κόσμος ποιότητας τυλίγεται στον εαυτό του; Οπότε, σε τι να ελπίσουμε; Σε τίποτα;

Ώστε, ας αφήσουμε απ' έξω την ελπίδα. Πρέπει να ζήσουμε. Ας αφήσουμε απ' έξω τις γιορτές και τις επετείους. Έτσι κι αλλιώς, θα μας νικήσουν. Και οι γιορτές, και οι επέτειοι, και το «Τρίτο Πρόγραμμα». Να με θυμηθείς. Άμα δεν ξέρεις τι θα πει το κίβδηλον στο νόμισμα, τότε ο κόσμος (σου) πάσχει. Ένας κόσμος που ίσως και να τεμπελιάζει κάτω από τον ίσκιο της επερχόμενης εξουσίας.

Σημείωση: Ούτε η ΕΣΗΕΑ φάνηκε να αναρωτιέται τι ακριβώς συμβαίνει με το «Τρίτο Πρόγραμμα». Αυτά.

Κώστας Καναβούρης