Για την αναντιστοιχία τόσο στο επίπεδο οργάνωσης, όσο και (κυρίως) στο επίπεδο προβληματισμού και αποφάσεων της γενικής συνέλευσης της ΕΣΗΕΑ, με τις απαιτήσεις των καιρών και τις πολιτικοσυνδικαλιστικές ευθύνες ορισμένων, τα έχουμε πει σε προηγούμενες αναρτήσεις.
Μπορούμε όμως να περιμένουμε κάτι καλύτερο, αν συνεχιστεί ο ίδιος τρόπος (άλλες φορές καλύτερος και άλλες φορές χειρότερος) στο μοντέλο οργάνωσης γενικών συνελεύσεων?
ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Αν η γενική συνέλευση της ΕΣΗΕΑ οργανώνονταν με τον τρόπο που θέλαμε, δηλαδή έγκαιρα, με γνωστή από καιρό τη στάση εργασίας, με περιοδείες στους χώρους δουλειάς.
Αν από τα 5.190 μέλη έρχονταν λιγότεροι από τους μισούς (ας πούμε 2.000) και από αυτούς ζητούσε το λόγο ο ένας στους δέκα, δηλαδή 200 συνάδελφοι με μια τρίλεπτη (δικός μας αυθαίρετος υπολογισμός) ομιλία, τότε θα χρειαζόμασταν 600 λεπτά ομιλιών, δηλαδή δέκα ώρες.
Συνυπολογίστε τις εισηγητικές ομιλίες του ΔΣ και τα κενά χρόνου από το ανέβα κατέβα των ομιλητών, το 12ωρο το πιάνουμε μέσα στο νερό.
Είναι εφικτή μια τέτοια διαδικασία σε συνθήκες στάσης εργασίας?
Προφανώς όχι.
Είναι δυνατόν η μέχρι τώρα γνωστή μορφή συνελεύσεων, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών?
Κι εδώ η απάντηση είναι προφανώς όχι.
Πώς πρέπει λοιπόν να προσανατολιστούμε?
Καταθέτουμε μια σκέψη (σκέψη όχι πρόταση) βλέποντας πώς λειτουργούν πρωτοβάθμια σωματεία με μεγάλο αριθμό μελών.
Συνήθως κλείνουν Σάββατο κάποιο μεγάλο χώρο (κατά κανόνα αίθουσα ξενοδοχείου) και αφιερώνουν πολλές ώρες στη συνέλευση χωρίς να έχουν την πίεση του ωραρίου εργασίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν καταγραφεί και συνελεύσεις διήμερης διάρκειας (Σάββατο και Κυριακή), με τον κατάλογο ομιλητών να ξεκινάει από εκεί που είχε σταματήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου