Ξανά στον πάγκο του χασάπη έχει θέσει η
τροϊκανή συγκυβέρνηση τα εναπομείναντα εργασιακά δικαιώματα, τόσο στο θέμα των
ΣΟΧ, που λήγουν οι συμβάσεις εργασίας του, όσο και στο θέμα του μισθολογίου στα
λεγόμενα δημόσια ΜΜΕ (ΕΡΤ-ΑΠΕ-ΓΓΤ-δημοτικά ΜΜΕ).
Αν
και το θέμα είναι ανοιχτό εδώ και καιρό, μια περίεργη «σιγή ασυρμάτου»
κυριαρχεί στο συνδικαλιστικό τοπίο, με τις όποιες δραστηριότητες να
εξελίσσονται σε «επαφές» με την κυβέρνηση και λόμπινγκ με βουλευτές, σε ένα
πεδίο όπου κυριαρχεί (σύμφωνα με την έρπουσα φημολογία) η διεκδίκηση παραμονής
των ΣΟΧ με ενδεχόμενη μετατροπή της εργασιακής σχέσης από σύμβαση εργασίας σε
σύμβαση έργου με επανεμφάνιση των ΔΠΥ. Δεν θα θεωρήσουμε απίθανο να
γίνονται και κάτω από τραπέζι και συζητήσεις για "ποσοστώσεις" επί των
ανανεώσεων των ΣΟΧ, ανάλογα με τις υπάρχουσες κομματικές ισορροπίες. Αντίστοιχη
λογική του «μικρότερου κακού», ως προς τις περικοπές κυκλοφορεί και για το θέμα
του μισθολογίου. Όλα αυτά προσκρούουν, όπως ειλικρινώς επισημαίνει η
κυβερνητική πλευρά, στις μνημονιακές της υποχρεώσεις, που έχουν συνολικό (και
φυσικά αρνητικό) σχέδιο για τα εργασιακά ζητήματα.
Η
προσπάθεια συνδικαλιστικών ελιγμών σε επιμέρους πεδία, από τα συνδικάτα των
εργαζομένων και όχι η αντιμετώπιση του βασικού πυρήνα της επίθεσης, δεν μπορεί
παρά να αυτοϋπονομεύεται σε ένα πεδίο «δυσκολιών», «νομικών προβλημάτων»,
«ρεαλισμού» και εν τέλει αποδοχής, ότι το μνημόνιο πρέπει να εφαρμοστεί, ίσως
λίγο πιο «γιαλοχαρτισμένο» και με «επιμερισμό», ως προς τις συνέπειες που
φέρνει στις ζωές των ανθρώπων.
Ήδη
η μείωση του αριθμού των ΣΟΧ τα τελευταία χρόνια και οι συνταξιοδοτήσεις, έχουν
δημιουργήσει συνθήκες απίστευτης έντασης στους εργασιακούς ρυθμούς, που σε
συνδυασμό με τις επιπτώσεις του μνημονίου σε άλλους τομείς που επηρεάζουν τη
ζωή κάθε εργαζόμενου (από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, έως τα δημόσια
νοσοκομεία), έχουν εμφανίσει και μάλιστα με ραγδαία αυξητική τάση στους
εργασιακούς χώρους, συνθήκες πίεσης, φαινομένων υπερκόπωσης και συνδρόμων τύπου
burnout, σε συνθήκες εντεινόμενης επισφάλειας και οικονομικών πιέσεων.
Μαθηματική
βεβαιότητα της εξέλιξης αυτής, είναι η «αντικειμενική» εμφάνιση ιδιωτικών
εταιριών που θα αναλάβουν «να καλύψουν τα κενά», με το αζημίωτο και ενδεχομένως
και με πιο δαπανηρό τρόπο από το αν τις εργασιακές ανάγκες κάλυπταν «κανονικοί»
εργαζόμενοι και παραμένοντες ΣΟΧ. Άλλωστε το συνολικό κόστος των παραγωγών,
είναι κάτι που δεν περιλαμβάνει μόνο το μισθολογικό κόστος, αλλά πολλαπλάσιες
δαπάνες.
Το
ζήτημα της παραμονής των ΣΟΧ, δεν είναι «τεχνικό», δηλαδή αναζήτησης
νομικίστικων παρεμβάσεων για να αντιμετωπιστεί η παραμονή τους, αλλά βαθύτατα
πολιτικό. Πρόκειται για την επιλογή να ελαστικοποιηθούν οι εργασιακές σχέσεις,
να ρημαχτούν και άλλο τα ταμεία με τη μετακύληση του κόστους των εισφορών στους
«επιχειρηματίες» εργαζόμενους, να φορολογηθούν ακόμα πιο άγρια και να
αποδυναμωθεί το συνδικαλιστικό τοπίο με «ενοικιαζόμενους» και μεταφερόμενους
από εργολαβία σε εργολαβία. Παραδείγματα τύπου Sentra FΜ, πρέπει να ερμηνευτούν
και να γίνουν κατανοητά για τη σημασία τους. Παράλληλα, ξοδεύονται ποσά που
στις μέρες μας προκαλούν το κοινό αίσθημα, για συμβάσεις ΠΕΘ, με αμφίβολη
εργασιακή προσφορά και συζητήσιμα κριτήρια επιλογής. Γι αυτό ψηφίστηκαν τα
μνημόνια και όλο το νομικό οπλοστάσιο που τα ακολούθησε, για τη ριζική αλλαγή του
εργασιακού τοπίου.
Όταν
κανείς θέλει να δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά, η ευκαιρία είναι πάντα η
αγωνιστική κλιμάκωση και συμπόρευση με όσους κλάδους και ειδικότητες μπορεί να
συναντήσει πάνω στη συμμαχία αυτή και όχι να πάει μόνος του με λογικές «εξαιρέσεων»,
που απλώς αποτελούν (στην καλύτερη περίπτωση) μικρή παράταση και σταδιακή
αφαίρεση δικαιωμάτων με τη λογική του «μικρότερου κακού», το οποίο όμως δεν
αποσοβείται τελικά.
Αυτή
την επιλογή δεν την είχαν μέχρι τώρα τα σωματεία και οι ομοσπονδίες των ΜΜΕ,
αφού πρόσφατα απεμπόλησαν (γι άλλη μια φορά) αυτή την ευκαιρία (Φθινόπωρο 2012)
ψηφίζοντας αποκλιμακώσεις (τόσο οι φίλοι των τροϊκανών, όσο και προσκείμενοι
στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπως πχ στην ΕΣΗΕΑ), όταν το ζήτημα της συνολική
απάντησης των εργαζομένων ήταν ανοιχτό. Έτσι αντί για συνολική διεκδίκηση,
περάσαμε στις επιμέρους και σίγουρα πιο δύσκολες, απομονωμένες διεκδικήσεις.
Σίγουρα με τις πολιτικές που εφαρμόζονται, το ζήτημα αυτό επανέρχεται συνεχώς
και οι συνδαιτυμόνες της τρικομματικής κυβέρνησης μέσα στα συνδικάτα, όσο και
αυτοί που περιμένουν να πέσει σαν «φρούτο που σαπίζει» η τροϊκανή συγκυβέρνηση,
για να τη διαδεχτούν, θα υποχρεωθούν να το αντιμετωπίσουν ξανά και ξανά.
Από
την πλευρά μας θεωρούμε κορυφαίο ζήτημα στρατηγικής των συνδικάτων να μην
υπάρξει καμία οπισθοχώρηση σε θέματα υπεράσπισης της μισθωτής εργασίας και
«δικαιολόγησης» της επέκτασης των ΔΠΥ.
Καμία οπισθοχώρηση σε οποιαδήποτε νέα
περικοπή μισθών και μάλιστα την ώρα που νέες αυξήσεις (πχ ΔΕΗ) οδηγούν μαζικά
τον κόσμο σε συνθήκες ζωής που θυμίζουν δεκαετίες πίσω, την ίδια ώρα που τα
πόθεν έσχες των πολιτικών εκφραστών του μνημονίου, ξεχειλίζουν πλούτο, χλιδή,
προκλητική καλοπέραση, με φόντο σειρά σκανδάλων από τη Siemens, τις μίζες για
τους εξοπλισμούς, έως τους ολυμπιακούς αγώνες και τη λίστα Λαγκάρντ.
ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΣΤΑΘΕΡΕΣ
ΟΧΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ
ΟΧΙ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΩΝ ΔΠΥ - ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ
ΟΙ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΛΥΦΘΟΥΝ ΤΑ ΚΕΝΑ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου