Με ανοιχτά χαρτιά...

 

 

 

Η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντεύτηκα πριν αρχίσω το γράψιμο, γιατί είναι έντονο το προσωπικό στοιχείο, αλλά υπερίσχυσε η οργή, αλλά και η αίσθηση ότι το χρωστάω.

Σε ποιους όμως το χρωστάω?

Το χρωστάω στη συναδέλφισσα που με κομμένο το ίντερνετ στο σπίτι, από απλήρωτους λογαριασμούς, κάνει κάθε μέρα βάρδια στο ertopen «κλέβοντας» δίκτυο, όταν και άμα ανοίγουν υπολογιστές από τα γειτονικά σπίτια, νταντεύοντας παράλληλα και νεογέννητο.

Το χρωστάω στις μανάδες που κάνουν βάρδια στο ertopen και ταυτόχρονα ταΐζουν, πλένουν, μαγειρεύουν, διαβάζουν, σιδερώνουν, κλπ

Το χρωστάω και σε αυτούς που στη διάρκεια αυτών των μηνών «έφυγαν» από κοντά μας.

Μέρος, παρωνυχίδα θα έλεγα, σε αυτό τον κόσμο με τις ψυχάρες που αντέχουν, πέρασα κι εγώ το λούκι μου, όταν στις 16/9/2013 χειρουργήθηκα, αλλά οι ανάγκες του ertopen με οδήγησαν στην απόφαση από την επόμενη μέρα του χειρουργείου, αμέσως μετά το εξιτήριο, να ξεκινήσω ξανά τις βάρδιες και για ένα μήνα, αυτό να γίνεται κάτω από τον σταδιακά αποκλιμακούμενο μετεγχειριτικό πόνο.

Όταν πονούσα και δυσκολευόμουν να ανταποκριθώ στη βάρδια, μου έρχονταν σκέψεις, αν θα μπορούσα να είχα αποφύγει τη δοκιμασία, αν (ΑΝ ξαναλέω) διάφοροι δεν είχαν πάει στη ΔΤ, δίνοντας το φιλί της ζωής στους ετοιμόρροπους και ΑΝ κάποιοι άλλοι μέσα στο εργατικό κίνημα δεν κοίταγαν ο ένας τον άλλο, αντί να κάνουν πράξη τα όσα μεγαλόστομα διακήρυτταν.

Τέλος πάντων το λούκι το πέρασα, ο πόνος έφυγε (ξαναήρθε τώρα με τη μορφή τενοντίτιδας – που χτυπάει όσους επιμένουν ακόμα να στηρίζουν την ελεύθερη ΕΡΤ), μέσα από αυτά που περνάμε όλοι/ες, γνωρίσαμε καλύτερα τη συμπαθή και βαλλόμενη και αυτή από το μνημόνιο, τάξη των φαρμακοποιών. Πάντα χρειάζονται οι κοινωνικές συμμαχίες, έστω και αν γίνονται με ανορθόδοξο τρόπο.

Τα κόμματα της αριστεράς είχαν αποκηρύξει μετά βδελυγμίας κάθε στήριξη στη ΔΤ (επέβαλαν εμπάργκο), ενώ έλεγαν ότι δεν είναι πολιτική τους επιλογή, η κατάθεση αιτήσεων από τα μέλη τους στη νέα ΥΕΝΕΔ.

Κάποιοι «ξεστράτισαν» και το έκαναν. Συμβαίνουν αυτά και δεν μπορεί ο κάθε ένας προσωπικά με τις επιλογές του να χαρακτηρίζει ολόκληρους πολιτικούς χώρους, αρκεί αυτοί να πάρουν δημοσίως αποστάσεις από τις «παρεκκλίσεις».  

 

Ήρθαν όμως οι εκλογές του Μάη και είδαμε (Ρένα μου και Νίκο μου) στα ψηφοδέλτια της αριστεράς (για τους άλλους δεν είχα απαιτήσεις, πρώην μνημονιακοί του κερατά και τώρα δήθεν ανεξάρτητοι, ευάεροι και ευήλιοι) να «τιμούν»-«επιβραβεύουν» την κατάθεση αίτησης στη ΔΤ (και για κάποιους και εργασιακή ένταξη, γιατί υπάρχουν και αυτοί που έκαναν αίτηση και δεν τους φώναξαν), με θέσεις σε ψηφοδέλτια, την ίδια ώρα που μιλανε ενάντια στο «μαύρο».

Όχι δεν ζητούμε «τιμωρία προσώπων», ζητούμε αποδοκιμασία πολιτικών επιλογών και αυτό δεν έγινε.

Γι αυτό λοιπόν όταν βλέπετε απολυμένο-ους της ΕΡΤ να τους ρωτάτε μετά το λουκέτο τι επιλογές έκαναν και αν συνεχίζουν να βοηθούν το αυτοδιαχειριζόμενο πρόγραμμα. Να ρωτάτε τα πολιτικά επιτελεία της αριστεράς γιατί έκαναν τέτοιες επιλογές  που στο χώρο της ΕΡΤ προκάλεσαν αίσθηση.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν έκαναν αίτηση, δεν βοηθούν, αλλά από προτάσεις και συμβουλές στα λόγια είναι πρώτοι. Για όποιον βλέπει ποδόσφαιρο δεν είναι έκπληξη, πάντα στην Ελλάδα οι προπονητές της εξέδρας ήταν περισσότεροι από αυτούς που παίζουν μέσα.

Το χειρότερο όμως είναι ότι σε περιόδους πολιτικής ρευστότητας, αυτές τις «κυβισθήσεις», τις βλέπει και ένας τρίτος κόσμος πιο έξω.

Συνεχίζουμε (και ελπίζω να άνοιξε κάποιος γείτονας της συναδέλφισσας το δίκτυό του, έχουμε πολύ δουλειά).

 

Νάσος Μπράτσος