Στη μάχη που έχει ανοίξει για την απόκρουση της μετατροπής των δημοτικών ΜΜΕ σε Α.Ε. δεν περισσεύει κανείς και όλοι είναι καλοδεχούμενοι. Άλλο όμως η ενότητα δράσης και άλλο η πολιτική εμπιστοσύνη. Γι αυτό είπαμε να θυμίσουμε την ιστορία των δημοτικών ΜΜΕ σε τίτλους.
Για πάνω από μια δεκαετία από την ίδρυση των δημοτικών ΜΜΕ, οι συντάκτες σε αυτά ήταν εκτός ΤΣΠΕΑΘ και ΕΔΟΕΑΠ, με θεσμικό πλαίσιο που πέρασαν οι τότε κυβερνήσεις συνεργασίας (ΝΔ – ενιαίος ΣΥΝ και ακολούθως η οικουμενική των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ενιαίου ΣΥΝ). Η προβολή από τα τηλεπαράθυρα των καναλαρχών, αποδείχτηκε πιο ισχυρό δέλεαρ, από την ικανοποίηση των συμφερόντων των εργαζομένων, που μόλις το 2002 είδαν να θεσπίζονται υποχρεωτικές ΣΣΕ στα ραδιόφωνα. Το τέρας που έθρεψαν τότε οι κομματάρχες της συναίνεσης και του συμβιβασμού με τους καναλάρχες, στην συνέχεια κατάπιε και τους ίδιους στερώντας τους σταδιακά την προβολή από τα ΜΜΕ και δίνοντας χρόνο σε φαινόμενα ριάλυτι. Αναλογιστείτε πόση προβολή είχαν τα κόμματα στην αρχή της μη κρατικής ραδιοφωνίας και τηλεόρασης και πόση τώρα.
Εκείνο τον πρώτο καιρό εμφανίστηκε και η πρόταση να ακούγεται το ίδιο δελτίο ειδήσεων ταυτόχρονα, από πολλούς σταθμούς, γεγονός που πέρα από την ισοπέδωση του πλουραλισμού, θα σήμαινε και απολύσεις δημοσιογράφων από όλα τα δημοτικά ΜΜΕ. Όχι δεν ήταν πρόταση κάποιου σκληρού καπιταλιστή που ήθελε να φτιάξει «τραστ», αλλά δημοτικών παρατάξεων της παραδοσιακής αριστεράς, με στόχο το ενιαίο δελτίο ειδήσεων σε Ράδιο 5,«επικοινωνία 94FM», Ανω Λιόσια, κλπ
Ευτυχώς για τον πλουραλισμό, η πρόταση ναυάγησε, δυστυχώς για τους δημοσιογράφους οι απολύσεις έγιναν (λίγες στο Ράδιο5, μαζικές στον «επικοινωνία»). Ηταν η περίοδος που πρωτοακούστηκε η φράση «σύντροφοι δεν σας απολύουμε, απλά έληξε η σύμβασή (έργου με μπλοκάκι) σας».
Για πολλά χρόνια οι διοικήσεις (αλλά και οι μειοψηφίες) των δημοσιογραφικών σωματείων, δεν έβρισκαν το δρόμο για να επισκεφτούν τις γαλέρες των δημοτικών ΜΜΕ (είπαμε χωρίς ΤΣΠΕΑΘ και ΕΔΟΕΑΠ, μεταξύ ΙΚΑ και μαύρης εργασίας, δεν βρίσκεις μέλη της ΕΣΗΕΑ, άρα και ψήφους). Στα εργασιακά εγκλήματα εκείνων των χρόνων στα δημοτικά ΜΜΕ, ήταν απλά απόντες. Απόπειρες συνδικαλιστικής οργάνωσης που έγιναν εκείνη την περίοδο, από τη βάση των εργαζομένων, χτυπήθηκαν εν τη γενέσει τους.
Ξαναγυρνάμε στο σήμερα. Όταν πήγαινε το 2007 στη Βουλή ο νόμος Ρουσόπουλου, η τότε ηγεσία της ΠΟΕΣΥ, δεν οργάνωσε καμία κινητοποίηση, παρά την θεωρητική αντίθεσή της, κοίταξε το: http://radiostampa.blogspot.com/2007/07/blog-post_05.html
Η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ (ίδια με τη σημερινή) έπραξε το ίδιο παρά τις ανακοινώσεις της, κοίτα το αρχείο ανακοινώσεων της ΕΣΗΕΑ στις 28 Ιουνίου 2007
Οι πρώην συνεταίροι τους την περίοδο της οικουμενικής (παραδοσιακή αριστερά)επίσης έπραξαν το ίδιο.
Η ΠΟΣΠΕΡΤ που συγκρινόμενη με ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ, έκανε κάποιες κινητοποιήσεις, δέχτηκε σκληρή κριτική εκ των έσω για μη κλιμάκωση, γεγονός που οδήγησε στην πτώση του τότε προέδρου της κ. Κακαβούλη πριν τη λήξη της θητείας του, όταν καταψηφίστηκε ο απολογισμός, στο απολογιστικό συνέδριο της ΠΟΣΠΕΡΤ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου