Με επιτυχία πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 10 Γενάρη διαδηλώσεις αλληλεγγύης στους Παλαιστινίους της Γάζας, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, καθώς και σε άλλες περιοχές. Δυστυχώς παραμένει τραγικά επίκαιρη η επισήμανσή μας ότι από την αρχή των επιχειρήσεων, υπάρχει σιωπή από όλα τα κλαδικά σωματεία των ΜΜΕ, με μόνη διαφορά από την προηγούμενη αναφορά μας, την έκκληση της ΕΣΗΕΠΗΝ για συγκέντρωση ανθρωπιστικής βοήθειας και ενός ψηφίσματος της ΕΠΗΕΑ. Επισυνάπτουμε και δύο φωτο από κινητοποίηση Παλαιστινίων δημοσιογράφων, για τη δολοφονία δύο συναδέλφων τους από τον Ισραηλινό στρατό.
Το έγκλημα της Γάζας
του Παύλου Νεράντζη της ΕΤ3, λίγο πριν πάει αποστολή στη Γάζα
Αποκλεισμένοι για πολύ καιρό από τον υπόλοιπο κόσμο, εξαιτίας του ισραηλινού εμπάργκο, στοιβαγμένοι κυριολεκτικά σ΄ ένα κομμάτι γης 360 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όσο είναι η Θάσος, οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι, χωρίς τη δυνατότητα να δουλέψουν, να πουλήσουν τα ελάχιστα που παράγουν, να λάβουν ανθρωπιστική βοήθεια, εδώ και λίγες εβδομάδες δέχονται καθημερινά τους ανελέητους βομβαρδισμούς των Ισραηλινών.
Δυνατότητες διαφυγής, όπως συμβαίνει αλλού, όταν το λόγο παίρνουν τα όπλα, δεν υπάρχουν. Τα σύνορα με την Αίγυπτο είναι κλειστά και από την άλλη, προελαύνουν οι Ισραηλινοί. Δυνατότητα διαφυγής δεν υπάρχει ούτε από τη θάλασσα. Ούτε μπορούν να βρουν καταφύγιο σε χώρους που βρίσκονται υπό την εποπτεία της διεθνούς κοινότητας, όπως τα σχολεία του ΟΗΕ. Κι αυτά έγιναν στόχος των Ισραηλινών. Η Γάζα έχει μετατραπεί σε μια τεράστια φυλακή. Η ιατροφαρμακευτική βοήθεια είναι σταγόνα στον ωκεανό και στους δημοσιογράφους οι ισραηλινές αρχές, επικαλούμενες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, έχουν απαγορέψει την είσοδο, στην ουσία για να μην υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες.
Κι όλα αυτά με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έδωσαν το πράσινο φως και δεν βλέπουν ανθρωπιστική κρίση, παρά μόνον τρομοκράτες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση για άλλη μια φορά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Η ισχυρή Ρωσία, η αναπτυσσόμενη Ανατολή, οι «αδελφοί» Άραβες αδυνατούν να σταματήσουν το μακελειό, που ορισμένοι αποκαλούν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Οι διπλωματικές πιέσεις δεν είναι ισχυρές, χωρίς να λείπουν εκείνες οι κυβερνήσεις, που είτε ανοικτά, είτε σιωπηρά υποστηρίζουν την εισβολή στο όνομα της πάταξης της διεθνούς τρομοκρατίας.
Άλλοθί τους οι επιθέσεις με ρουκέτες κατά ισραηλινών πόλεων, που εξαπολύει η Χαμάς. Η οποία, παρότι είναι μια ακραία, φονταμενταλιστική σιϊτική οργάνωση έφτασε να κυβερνά στη Γάζα μετά από νόμιμες εκλογές. Διότι στη Χαμάς βρήκαν αποκούμπι οι κατατρεγμένοι Παλαιστίνιοι της Γάζας. Διότι ουδέποτε εφαρμόστηκαν οι ειρηνευτικές συμφωνίες του Όσλο και οι υποσχέσεις της άλλης μεγάλης παλαιστινιακής οργάνωσης, της Φατάχ, για μια ειρηνική διέξοδο από την κρίση κάμφθηκαν από την εκτεταμένη διαφθορά στους κόλπους της.
Μεγάλες οι ευθύνες της Χαμάς για το θάνατο αθώων Ισραηλινών, αλλά αποκρουστικό εμφανίζεται για άλλη μια φορά το Ισραήλ. Ένα κράτος, που θέλει να συγκαταλέγεται μεταξύ των πολιτισμένων της Δύσης, που ιδρύθηκε χάρη στην αναγνώριση και του ολοκαυτώματος, αλλά εύλογα κατηγορείται ότι εφαρμόζει εναντίον των Παλαιστινίων πρακτικές, που θυμίζουν το «Γκέτο της Βαρσοβίας» το 1943.
Όσο κι αν η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη, οι απώλειες των Ισραηλινών δεν μπορούν να συγκριθούν με εκείνες των Παλαιστινίων. Στη διάρκεια οκτώ χρόνων, 1100 Ισραηλινοί σκοτώθηκαν από τις επιθέσεις της Χαμάς, ενώ σε μια μόνον εβδομάδα περισσότεροι από εξακόσιοι είναι οι νεκροί Παλαιστίνιοι, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, από τις επιθέσεις των Ισραηλινών. Ο Ρόμπερτ Φισκ στην εφημερίδα Independent επισημαίνει ότι η τακτική του Ισραήλ επαναλαμβάνεται. Το 1982 17500, οι περισσότεροι άμαχοι Παλαιστίνιοι, σκοτώθηκαν κατά την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο. 1700 ήταν ο τραγικός απολογισμός της επίθεσης στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Σάμπρα και Κατίλα. Δύο φορές, μια το 1996 και άλλη μια το 2006, στην Κανά, στο νότιο Λίβανο, άμαχοι Παλαιστίνιοι, που είχαν βρει καταφύγιο σε βάσεις του ΟΗΕ, σφαγιάστηκαν από πυρά Ισραηλινών. Χίλιοι είναι οι νεκροί, άμαχοι πάλι, από την ισραηλινή εισβολή στο Λίβανο τον Αύγουστο του 2006.
Το Ισραήλ ξεκίνησε έναν πόλεμο με στόχο να εξουδετερώσει τη Χαμάς και να επιβάλει τους δικούς του όρους. Τα κυρίαρχα κόμματα στο Τελ Αβίβ, ενόψει εκλογών, κάνουν αγώνα δρόμου για το ποιο μπορεί να εγγυηθεί καλύτερα την ασφάλεια της χώρας τη στιγμή που ο Μπους αποχωρεί από το Λευκό Οίκο, αφήνοντας στο διάδοχό του μια ακόμη «καυτή πατάτα». Μόνον που οι στρατιωτικές επιχειρήσεις είναι ασύμμετρες. Δεν σέβονται καν διεθνείς συμβάσεις και άγραφους κανόνες του πολέμου και το χειρότερο, όπως υπογραμμίζουν και ισραηλινοί αξιωματούχοι, δεν θα πετύχουν το στόχο τους. Αντίθετα θα οπλίσουν το χέρι της Χαμάς και ο κίνδυνος ν΄ ανοίξει το μέτωπο με τη Χεσμπολάχ, στο Λίβανο, παραμονεύει. Ο φαύλος κύκλος της βίας θα διευρυνθεί.
Κι όμως η κατάσταση δεν είναι τόσο σύνθετη. Θα αρκούσε η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους από το Ισραήλ. Όπως αναφέρει ο Καναδός φιλόσοφος, Τεντ Χόντεριχ, σε ανοικτή επιστολή του από το Λονδίνο, «εάν η αυτοάμυνα ήταν πράγματι ο σκοπός του (Ισραήλ), τότε θα τον επιτύγχανε άμεσα… Θα αποσυρόταν άνευ όρων, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση, από ό,τι έχει απομείνει από την πατρίδα ενός άλλου λαού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου