Νέα επίθεση ΣΕΒ για τα εργασιακά

Σε άλλη μια επίθεση στα συνδικάτα και στις σχέσεις εργασίας προχωρά ο ΣΕΒ στο εβδομαδιαίο οικονομικό δελτίο, την ώρα που προετοιμάζεται από Σεπτέμβρη το παζάρι κυβέρνησης-θεσμών για τα εργασιακά.

«H υπερβολική συντεχνιακή προστασία της αγοράς εργασίας βάζει φρένο στην απασχόληση και την ανάπτυξη, όπως δείχνουν και σχετικές οικονομετρικές μελέτες διεθνών οργανισμών, πέραν των επιπτώσεων των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού στις αγορές προϊόντων και δικτύων», γράφει το Δελτίο του ΣΕΒ.  «Όταν ξεκίνησε η κρίση και η ύφεση, η Ελλάδα είχε μία από τις πιο άκαμπτες αγορές εργασίας ανάμεσα στις αναπτυγμένες οικονομίες του ΟΟΣΑ. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που πολλές επιχειρήσεις δεν άντεξαν και έκλεισαν».

Ξεχνά βέβαια να πει ότι οι πιέσεις για μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας απέτυχαν. Ούτε τις εξαγωγές εκτόξευσαν ούτε τις επενδύσεων παγίου κεφαλαίου ενθάρρυναν, όπως μας έλεγαν στις μέρες των Παπαδήμων και Σαμαροβενιζέλων. Οι επενδυτικές δαπάνες βουλιάζουν διαρκώς καθώς τα αφεντικά δεν προσδοκούν ικανοποιητικά κέρδη, οπότε «απεργούν» από τις επενδύσεις και προτιμούν να τζογάρουν τα συσσωρευμένα κέρδη τους στα διεθνή χρηματιστήρια ή να τα στέλνουν σε φορολογικούς παραδείσους και offshore στο εξωτερικό. Κάτι που έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια και στο χώρο των ΜΜΕ.

Για το νεοφιλελεύθερο ιερατείο του ΣΕΒ βέβαια «μια παλινδρόμηση στο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων που ίσχυαν μέχρι τότε δεν είναι σε καμία περίπτωση το ζητούμενο για την οικονομία, του εργαζομένους και τις επιχειρήσεις το 2016». Μάλιστα συμβουλεύει: «Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα νέο πλαίσιο εργασιακών σχέσεων, οδηγός μας πρέπει να είναι το μέλλον μιας διεθνώς ανταγωνιστικής οικονομίας και όχι το παρελθόν μιας κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής κοινωνίας».

Την ίδια ώρα βέβαια που ο ΣΕΒ αναμασά τα ίδια και τα ίδια επιχειρήματα των «ανοιχτών αγορών», οι οποίες  οδήγησαν τον πλανήτη στη χειρότερη κρίση από το 1930, στην Ελλάδα η κρίση απλώνεται. Μετά τα χιλιάδες μικρά μαγαζιά που έκλεισαν  τώρα η κρίση αγγίζει τις μεγάλες επιχειρήσεις, ότι και αν λένε οι υπουργοί του Τσίπρα για την ανάπτυξη που έρχεται. Ο Μαρινόπουλος, η Ηλεκτρονική Αθηνών, ο Μαμιδάκης και η Τζέτ Όιλ, το Λίντρα Μάριοτ, είναι η αρχή.

«Η  Carrefour – Μαρινόπουλος έκανε αίτηση υπαγωγής στο άρθρο 99 και αυτό τίποτε θετικό δεν προμηνύει για τους 12.000 εργαζόμενους. Οι ιδιοκτήτες αποθησαύρισαν αμύθητα κέρδη όλες τις προηγούμενες δεκαετίες από τη δουλειά των εργαζόμενων», γράφει η προκήρυξη του Συντονισμού ενάντια στα Μνημόνια. «Έκτισαν έναν όμιλο με δεκάδες επιχειρήσεις όπως την ΦΑΜΑΡ, με πάνω από 10 εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, τα καταστήματα  Sephora, τα starbuks κλπ.  Έβγαλαν τεράστια ποσά στο εξωτερικό, επένδυσαν σε άλογα, «έργα τέχνης»,  εξοχικά σε εξωτικά μέρη, off shore εταιρίες. Τώρα που η κρίση χτύπησε την πόρτα τους, φεύγουν σαν τα ποντίκια από το καράβι που βουλιάζει».

Το «επιχείρημα» ότι οι επιχειρηματίες της ελεύθερης αγοράς είναι καλύτεροι από τους κρατικοδίαιτους είναι ψεύτικο. Το πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει δια στόματος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γιάννης Δραγασάκη (Συνέντευξη Εφ.Συν. - 9/7/16), στην ίδια ορολογία του νεοφιλελεύθερου λεξιλογίου των Μάνων και των Ανδριανόπουλων που προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν το πρώτο κύμα ιδιωτικοποιήσεων.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτή η διάκριση είναι ανύπαρκτη. Παντού οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι λεγόμενοι «εθνικοί πρωταθλητές» στην παγκόσμια σκακιέρα του ανταγωνισμού, στηρίζουν τα κέρδη τους στις πλάτες που τους κάνει το κράτος. Όπως γράφει ο Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, Κώστας Βερόπουλο στην Huffington Post:

«Κυβερνητικοί κύκλοι κατακεραυνώνουν τον διαπλεκόμενο «κρατικοδίαιτο» και «τραπεζοδίαιτο» ελληνικό καπιταλισμό. Ωστόσο, σε ποια χώρα του προωθημένου καπιταλισμού, το κράτος δεν προστατεύει τους «εκλεκτούς» του, μεγάλες επιχειρήσεις και τράπεζες; Η γερμανική κυβέρνηση δεν κήδεται λιγότερο για τους «εκλεκτούς» της από ό,τι οι ελληνικές κυβερνήσεις του παρελθόντος για τους δικούς τους. Και πάντως, εάν με την συνεχή περικοπή της ρευστότητος η κυβέρνηση φαντάζεται ότι πλήττει τους «κρατικοδίαιτους», «παράπλευρη συνέπεια» της επιλογής της είναι ότι πλήττεται καίρια το σύνολο της οικονομίας, ακόμη και αυτοί που δεν χρωστούν τίποτα και σε καμιά κρατική εύνοια. Η αναγκαία εξυγίανση της οικονομίας δεν διασφαλίζεται με συρρικνωτικές μακροοικονομικές επιλογές που την καταποντίζουν...».