ΜΕ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Να βάλουμε φρένο στην εργοδοτική επίθεση
Προχωράμε σε ψηφοφορία στην ΕΣΗΕΑ την Δευτέρα 30 και Τρίτη 31 Ιανουαρίου για να αποφασίσουμε Απεργία Διαρκείας για όλο τον κλάδο. Είναι η απόφαση που βγήκε από μία από τις πιο μαζικές έκτακτες συνελεύσεις που πραγματοποίησε ποτέ η ΕΣΗΕΑ τα τελευταία είκοσι χρόνια. Το δίλημμα μπαίνει πλέον μπροστά σε κάθε συνάδελφο και συναδέλφισσα. Να προχωρήσουμε ή όχι στην απόφαση για Απεργία Διαρκείας; Είναι η στιγμή για τον καθένα να αποφασίσει σε ποια πλευρά θα ταχθεί. Με την απόφαση να ξεκινήσουμε ένα μεγάλο αγώνα που έχει όλες τις δυνατότητες να νικήσει, ή να γυρίσουμε πίσω στα μαγαζιά μας αφήνοντας την εργοδοσία να διαλύσει τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας.
Για εμάς δεν υπάρχει πραγματικό δίλημμα. Εδώ και καιρό υποστηρίζαμε ότι ο κλάδος χρειάζεται να προχωρήσει σε απεργία διαρκείας για να βάλει φρένο στις επιθέσεις των εργοδοτών όταν πριν από ένα περίπου χρόνο ξεδιπλώθηκαν οι πρώτες επιθέσεις στον ΔΟΛ και στον Πήγασο. Παρόλα αυτά αξίζει να αντιμετωπίσουμε κάποια επιχειρήματα που ακούγονται.
Ας δεχτούμε να κάνουμε τώρα μια μικρή υποχώρηση στους μισθούς για να κρατήσουμε τις δουλειές μας τουλάχιστον και αργότερα, στο μέλλον, όταν θα βελτιωθεί η οικονομία, παλεύουμε για να κερδίσουμε ότι χάσαμε.Η πραγματικότητα διαψεύδει αυτές τις προσδοκίες. Ο Μπόμπολας έκανε 250 απολύσεις σε ενάμιση χρόνο, ισχυριζόμενος ότι έτσι προστάτευε τους μισθούς των υπόλοιπων. Στη συνέχεια έκανε 10% μείωση για να σώσει τις θέσεις εργασίας. Τώρα ξανακάνει 10% μειώσεις στους μισθούς. Ο Ψυχάρης έκανε ακριβώς το ίδιο, έχει απολύσει πάνω από 250 εργαζόμενους και τώρα απαιτεί 20% μειώσεις στους μισθούς. Αν υποχωρήσουμε μπαίνουμε σε ένα βαρέλι δίχως πάτο για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι όλες αυτές οι επιθέσεις γίνονται όχι εξαιτίας της κρίσης αλλά με δικαιολογία την κρίση. Έχει βρει την ευκαιρία η εργοδοσία να ξεμπερδεύει με κατακτήσεις, με συλλογικές συμβάσεις, με μισθούς που δεν είναι της πείνας. Πρόκειται για μια πολιτική επιλογή που την κάνουν από κοινού η τρόικα, η κυβέρνηση και οι εργοδότες. Δεν είναι η κρίση αλλά η απληστία τους η αιτία των επιθέσεων στους εργαζόμενους. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα χειρότερα της οικονομικής κρίσης είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας και άρα είναι σίγουρο ότι τον επόμενο μήνα θα έρθουν πάλι οι εργοδότες να ζητήσουν νέες μειώσεις μισθών και νέες απολύσεις.
Δεν έχουν χρήματα οι εργοδότες μας. Έπεσαν οι κυκλοφορίες, έπεσαν οι διαφημίσεις άρα τι να κάνουν και αυτοί.Δεν είναι έτσι όμως. Η Χ.Κ.Τεγόπουλος «έφαγε» τα τελευταία χρόνια (2003-2010) πάνω από 90 εκατομμύρια, σύμφωνα με τους επίσημους ισολογισμούς της επιχείρησης με την μορφή της «επιστροφής κεφαλαίου». Γιατί δεν ρίχνει κάποια από αυτά τα κέρδη που έχει στα «σεντούκια της» στην επιχείρηση; Ο Ψυχάρης που «αποζημίωσε» με 800.000 ευρώ τον Π. Καψή για να γίνει υπουργός δεν έχει χρήματα; Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι ο Μπόμπολάς των τεράστιων κερδών για δεκαετίες, της Αττικής οδού και των δημόσιων έργων, δεν έχει μερικά εκατομμύρια για να κρατήσει τα μαγαζιά του. Ο Αλαφούζος των τάνκερ και του city του Λονδίνου δεν έχει ούτε σέντσι; Στις Αττικές εκδόσεις μαζί με τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών η εργοδοσία γιατί αγόρασε νέες επιχειρήσεις; Η ΕΡΤ δεν επιχορηγείται από το κράτος. Γιατί απολύουν συμβασιούχους και μειώνουν τους μισθούς;
Δεκάδες ακόμη παραδείγματα θα μπορούσε να αναφέρει κανείς (από τον κλάδο αλλά και γενικότερα) για να καταλήξει στο αυτονόητο συμπέρασμα. Οι εργοδότες αφού έκαναν πάρτι με δις τα προηγούμενα χρόνια, αφού τα «έφαγαν μαζί» με τον Πάγκαλο, τώρα προτιμάνε να κρατήσουν στα σεντούκια τους όλα αυτά τα κέρδη και να περιμένουν καλύτερες ημέρες για να τα επενδύσουν. «Δεν τα έχουμε τα χρήματα - που εσείς τα βγάλατε με τη δουλειά σας- για τα μούτρα σας» είναι το μότο ακόμη και αν δεν το λένε με αυτόν τον τρόπο. Και ταυτόχρονα με αφορμή την κρίση θέλουν η επόμενη ημέρα να τους βρει με εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα από όλα όσα είχαμε κατακτήσει τις προηγούμενες δεκαετίες. Άρα δεν πρέπει να «μασάμε» στο επιχείρημα τους που επαναλαμβάνουν τα εργοδοτικά παπαγαλάκια στα μαγαζιά.
Παντού σε όλη τη χώρα γίνεται χαμός. Τα μέτρα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης θα περάσουν ότι και να κάνουμε.Είναι λάθος αυτός ο συλλογισμός. Η κυβέρνηση του Παπαδήμου που έχει αναλάβει το βρώμικο έργο να περάσει όλες τις επιθέσεις που δεν μπόρεσε ο ΓΑΠ είναι πολύ πιο αδύναμη (παρόλο που στηρίζεται από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και τους φασίστες του ΛΑΟΣ) από ότι η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ένα δυνατό απεργιακό κύμα σαν αυτό του Οκτώβρη θα την κάνει φύλλο και φτερό πολύ γρήγορα και άρα θα χαλάσει όλα τα σχέδια που έχουν τα αφεντικά για να διαλύσουν τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά μας. Ούτε τα αφεντικά είναι πανίσχυρα. Μας βλέπουν διασπασμένους ανά μαγαζί και μοιάζει ότι είναι πιο δυνατοί. Ότι και να λένε θέλουν να κρατήσουν τις εφημερίδες και τα κανάλια τους για να μπορούν να παίζουν τα πολιτικά και επιχειρηματικά τους παιχνίδια σε αυτή την περίοδο της αστάθειας και των γοργών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την «επανάσταση» που μας προτείνουν διάφοροι αριστεροί, και να είμαστε ρεαλιστές.Το να διεκδικείς το αυτονόητο, να μπορείς να ζεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου από τη δουλειά σου δεν είναι επανάσταση. Όσοι το λένε αυτό βάζουν πολύ χαμηλά τον πήχη για την ίδια τους τη ζωή. Αν το να προχωρήσουμε σε απεργία διαρκείας είναι επανάσταση, τότε μάλλον η Ελλάδα έχει γεμίσει με επαναστάτες. Στην Χαλυβουργία βρίσκονται σε απεργία εδώ και 3 μήνες. Οι συνάδελφοι μας στο ΑΛΤΕΡ, την Ελευθεροτυπία, στον κόσμο του Επενδυτή, στην ΕΡΤ αγωνίζονται για πολύ καιρό. Στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ, στην αλουμινοβιομηχανία Λουκίσας, στα καλλυντικά Γερολυμάτο, στην φαρμακοβιομηχανία ΑΛΑΠΙΣ. Όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι δεν είναι επαναστάτες, αλλά απλοί εργαζόμενοι σαν εμάς που διεκδικούν τα αυτονόητα. Μπορούμε να γίνουμε κομμάτι αυτού του μεγάλου κινήματος που αναπτύσσεται στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί. Και στο κάτω κάτω της γραφής αν το αντίθετο του να είμαστε επαναστάτες είναι το να είμαστε φοβισμένοι και εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι των 500 ευρώ προτιμάμε το πρώτο.
Μπορούμε να αντέξουμε μια απεργία διαρκείας, να χάσουμε τόσα χρήματα από τους ήδη συρρικνωμένους μισθούς μας;Μπορούμε. Το αποδεικνύουν οι συνάδελφοί μας στο ΑΛΤΕΡ και την Ελευθεροτυπία, το δείχνουν οι απεργοί της Χαλυβουργίας. Μπορούν και αντέχουν οικονομικά στον μακροχρόνιο αγώνα γιατί έχουν ξεσηκώσει ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στο πλευρό τους. Η αλληλεγγύη λοιπόν, μπορεί να γίνει το ισχυρότερο όπλο μας. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι διατεθειμένοι να σταθούν στο πλάι μας, όχι μόνο ηθικά αλλά και οικονομικά, αν δουν ότι υπάρχει ένας σοβαρός αγώνας. Ταυτόχρονα χρειάζεται άμεσα να βάλουμε μπροστά το απεργιακό ταμείο της ΕΣΗΕΑ. Να αξιοποιήσουμε τα αποθεματικά της Ένωσης που έτσι κι αλλιώς είναι μεγάλα και τώρα είναι ώρα να τα αξιοποιήσουμε για να στηρίξουμε τους πιο αδύναμους οικονομικά συναδέλφους. Τέλος αξίζει να αναλογιστούμε ότι αν περάσουν τα μέτρα των αφεντικών θα χάσουμε πολλαπλάσια χρήματα τους επόμενους μήνες.
Μπορούμε λοιπόν, με το ΑΛΤΕΡ το κανάλι της απεργίας και την Αδέσμευτη Γνώμη εφημερίδα να εξασφαλίσουμε ότι η κοινωνία θα έχει την ενημέρωση που της αξίζει πραγματικά και όχι την μνημονιακή κινδυνολογία, και εμείς να δώσουμε ένα αγώνα μέχρι τη νίκη.
Μπορούμε αρκεί να κάνουμε το βήμα και να το οργανώσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου