«Ο Μπήντερμαν και οι Εμπρηστές»

Το έργο είναι μια «κωμωδία με τραγικό υπόβαθρο» ή αλλιώς μια «τραγική ιστορία με επίφαση κωμικότητας». Είναι μια αλληγορία για την άνοδο του ναζισμού, ένα έργο τόσο επίκαιρο όσο και η κρίση του συστήματος. Oι εξελίξεις μας "υποχρεώνουν" στην αναφορά-υπενθύμιση-ενημέρωση αυτή, όταν στα ΜΜΕ κυριαρχούν τούρκικα σαπούνια, πολιτικό ρεπορτάζ καφενείου (κυβερνητικοκομματικών κυλικείων καλύτερα), κατευθυνόμενη μνημονιακή παραπληροφόρηση, επαναλήψεις χρόνων και γενναίες δόσεις παρακμιακού life style. Χρησιμοποιήσαμε υλικά από παραστάσεις που έχουν δοθεί.


Η ιστορία του Ελβετού Μαξ Φρις, που γράφτηκε λίγα χρόνια μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι αλληγορική, με προβληματισμούς που σε ακολουθούν και μετά το τέλος της παράστασης. Βασικός ρόλος ο Θεόφιλος Μπήντερμαν ένας μικροαστός ο οποίος κοιτάζει την δουλίτσα του και το «σπιτάκι» του. Ένας ανθρωπάκος που δεν διστάζει να επιβληθεί στους πιο αδύναμους αλλά φέρεται σαν κόλακας σ'αυτούς που θεωρεί ότι έχουν μεγαλύτερη εξουσία από τη δική του. Μαζί με τη γυναίκα του παρατηρούν τις πυρκαγιές που ξεσπούν γύρω τους και μονολογούν : «Ευτυχώς που δεν είναι στο δικό μας σπίτι.....». Μόνο που δεν έχουν καταλάβει ότι οι ίδιοι φιλοξενούν στο σπίτι τους δύο εμπρηστές, που με θράσος αλλά αριστοτεχνικό τρόπο, έχουν κάνει κατάληψη στη σοφίτα τους, με σκοπό να τους βάλουν φωτιά. Το πιο τραγικό μάλιστα είναι ότι ο ίδιος ο Μπήντερμαν τους προσφέρει ..... τα σπίρτα!

Το έργο σκιαγραφεί με καυστικό τρόπο την τραγωδία και τα αδιέξοδα του αντιπροσωπευτικότερου τύπου της σύγχρονης κοινωνίας μας, δηλαδή του καλοβολεμένου αστού και ενώ μοιάζει με κωμωδία δεν είναι. «Ο Μπήντερμαν και οι Εμπρηστές», είναι μια παραβολή επάνω στον άνθρωπο ο οποίος τρέμει το ξεβόλεμα και κάθε αλλαγή περισσότερο από μια καταστροφή όπως αυτή που μπορεί να προκαλέσει μια πυρκαγιά.
Μια πραγματεία για το ατομικό χρέος και την κοινωνική ευθύνη του σύγχρονου ανθρώπου δοσμένη με επικά στοιχεία του Μπρεχτικού Θεάτρου σε μια συνύπαρξη με το Θέατρο του παραλόγου.
Μια καυστική καταγγελία για τον κάθε ένα ξεχωριστά και το κοινωνικό σύνολο γενικότερα, που ανέχεται, φιλοξενεί, θρέφει αλλά και που συνεργάζεται στο τέλος με τους κάθε λογής «εμπρηστές» προσφέροντας τους μάλιστα και τα ...... σπίρτα!

Στην εποχή μας δυστυχώς, εποχή εκρήξεων και πυρκαγιών γενικώς, με τους εμπρηστές να πληθαίνουν, τα αποκαϊδια, τις στάχτες και τα σκουπίδια να γίνονται σωρός, δύσκολο μα πάρα πολύ δύσκολο να αναπνεύσεις !
«Είναι η βλακεία, που την ονομάζουν Μοίρα μα τώρα πια είν'αργά πολύ, για να σβηστούν οι Φλόγες ....».



Και μια δεύτερη κριτική

Ο Μπίντερμαν δέχεται στο σπίτι του δυο γυρολόγους, τον Σμίτς και τον Άιζενρινγκ, που είναι εμπρηστές. Τον ίδιο καιρό, η πόλη ταράζεται από μια σειρά εμπρησμών σε διάφορα μεγαλοαστικά σπίτια. Οι δράστες ..άγνωστοι γυρολόγοι. Ο Μπίντερμαν προσφέρει στέγη στους δύο κυρίους φορώντας τη μάσκα του ανθρωπιστή φιλάνθρωπου, γιατί φοβάται να κρατήσει σθεναρή στάση απέναντι τους. Είναι ο χαρακτηριστικός αστός που αρνείται να αλλάξει τις θέσεις του για τη ζωή, από φόβο μήπως σταματήσει να είναι 'τακτοποιημένος'. Στην προσπάθεια του να αποφύγει τους δύο εισβολείς δεν θα τα καταφέρει, με αποτέλεσμα τον εμπρησμό και την καταστροφή του κόσμου του.