της Μάχης Μαργαρίτη
Η απόλυση, λένε, είναι ένας μικρός θάνατος. Τέτοιας συναισθηματικής εμβέλειας γεγονός.
Σε τέτοιες στιγμές, μέσα στα πολλά και μεγάλα που συμβαίνουν, βλέπεις πράγματα που πριν δεν έβλεπες. Επιβεβαιώνεις στοιχεία των ανθρώπων που υποψιαζόσουν ότι υπάρχουν. Ανακαλύπτεις πολλά που δε φανταζόσουν. Άλλα σε ενθουσιάζουν. Άλλα σε ξαφνιάζουν. Άλλα σε απογοητεύουν.Άλλοι ανεβαίνουν στην εκτίμησή σου και άλλοι κατεβαίνουν. Και ο καθένας κάνει τον δικό του απολογισμό.
Υπάρχουν, όμως, και αυτά που κανένα μάτι δε μπορεί να τα δει διαφορετικά απ’ ό, τι είναι. Εκείνοι που απλώς ξεχωρίζουν.
Όπως οι άνθρωποι για τους οποίους θα σας πω.
Είναι εκεί από την αρχή. Ξέρεις ότι θα είναι εκεί μέχρι το τέλος. Ό, τι κι αν συμβεί δε χάνουν την ψυχραιμία τους. Δε θα τους ακούσεις εύκολα να φωνάζουν. Όταν φωνάξουν, ξέρεις ότι θα είναι επειδή δε γίνεται αλλιώς. Αλλά κι όταν φωνάξουν, ο τρόπος τους δε σε απομακρύνει. Αν προτείνεις κάτι, θα σε ακούσουν με προσοχή. Αν συμφωνούν, δε θα χάσουν χρόνο για να γίνει. Αν διαφωνούν, θα το δείξουν με ηρεμία. Σίγουρα θα σε ακούσουν. Σε κάνουν να νιώθεις σημαντικός και ασφαλής όταν θέλεις να μιλήσεις. Το βλέμμα τους είναι πάντα καθαρό.
Δε γίνονται ποτέ τιμητές. Κάνουν το «δικό τους σωστό», χωρίς να θέλουν να το επιβάλουν σε κανέναν.
Είναι εκεί για να κάνουν αυτά που ξέρουν από τη δουλειά τους να κάνουν, αλλά και αυτά που δεν προβλέπονται πια από κανένα «οργανόγραμμα». Είναι εκεί τη μέρα, είναι εκεί και τη νύχτα. Μόνοι, ή με τα ταίρια τους. Καθισμένοι στην καρέκλα, όρθιοι στον δρόμο. Είναι μπροστά στις πορείες, να κρατάνε το πανό της ΕΡΤ. Είναι εκεί και στις συνελεύσεις, για να μιλήσουν, αλλά, κυρίως, να ακούσουν. Είναι εκεί για να λύσουν προβλήματα, ποτέ για να προκαλέσουν. Είναι εκεί, συγκροτημένοι, με πλήρη συνείδηση αυτού που συμβαίνει. Και χαμογελάνε ακόμη. Και σε κάνουν να αισθάνεσαι, εσύ που δεν πιστεύεις σε καμία απόλυτη αλήθεια,ότι αν υπάρχει μια σχετική αλήθεια, μάλλον είναι κοντά στη δική τους.
Στους δύο μήνες που είμαστε μέσα στους χώρους της ΕΤ3, είναι κάποιοι που ξεπερνάνε τους περισσότερους από εμάς. Αυτοί που όχι μόνο είναι εκεί συνέχεια, αλλά σου δίνουν την αίσθηση του σεβασμού και της ασφάλειας που πάνω απ’ όλα χρειάζεται σε τέτοιες στιγμές. Οι άνθρωποι που αναφέρω είναι τεχνικοί. Είναι συνάδελφοί μας. Κάποιοι μιλάνε για «κατσαβίδια».Εμείς λέμε ότι αυτοί είναι οι άνθρωποι που θέλουμε δίπλα μας στην αυριανή,καλύτερη κοινωνία…
Υ.Γ. Μόλις βγήκε η λίστα των «589». Δανείζομαι τον τίτλο από το site των Financial Crimes «Περήφανοι για τους συντρόφους μας και τους συναδέλφους μας». Κανένας από το ψηφοδέλτιο της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή,στο οποίο συμμετέχει και ο Ασύνταχτος Τύπος, δεν έκανε «δήλωση», ούτε από τους εντός,ούτε από τους εκτός ΕΡΤ. Επειδή όλα έχουν τη σημασία τους…Τη μεγαλύτερη, όμως, σημασία έχει ότι το ίδιο έκαναν εκατοντάδες συνάδελφοί μας, από όλες τις ειδικότητες, επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο, τον δρόμο της αξιοπρέπειας και του αληθινά δίκαιου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου