αναδημοσίευση άρθρου από το τρέχον τεύχος (νο40) των Financial Crimes.Οι εξορμήσεις διακίνησης συνεχίζονται (έχουν ήδη γίνει επισκέψεις σε Ελευθεροτυπία, ALTER, Βραδυνή, www.reporter.gr, "επικοινωνία 94 FM", σεμινάρια ορθοφωνίας ΕΣΗΕΑ, σεμινάρια ανέργων (Ηράκλειο), ΑΠΕ, ΝΕΤ, ΝΕΤ 105,8, ψηφιακή ΕΡΤ, ΔΟΛ και οι εξορμήσεις συνεχίζονται).
Στη δεκαετία του 80 υπήρξε το φαινόμενο των προβληματικών επιχειρήσεων (όχι στα ΜΜΕ) και το συνδικαλιστικό κίνημα διεκδίκησε την προστασία των θέσεων εργασίας, με το σύνθημα «κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση» και «εργατικός έλεγχος». Θα μπορούσε να βρει κανείς αναλογίες με τα ΜΜΕ του σήμερα?
Αρχικά ας αναρωτηθούμε αν τα ΜΜΕ είναι ιδιωτικά, με την πλήρη έννοια του όρου.
Να θυμηθούμε ότι οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες βάσει του νόμου είναι δημόσιο αγαθό και εκχωρούνται για χρήση υπό συγκεκριμένους όρους και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (που συνήθως γίνεται λάστιχο με ευθύνη της πολιτείας).
Δεύτερον ας υπενθυμίσουμε ότι οι επιχειρηματίες των ΜΜΕ στην Ελλάδα είναι οι κατεξοχήν κρατικοδίαιτοι, με κάθε νόμιμο αλλά και παράνομο τρόπο.
Από τις εργολαβίες σε άλλους τομείς της οικονομίας, που τους προσφέρει η χρήση των ΜΜΕ και οι πιέσεις που δημιουργεί στις κυβερνήσεις, έως το απλόχερο τάϊσμα με κρατική διαφήμιση, συχνά με διαστάσεις σκανδάλου σε φύλλα πειρατικά, έως μηδενικής κυκλοφορίας.
Από την εισφοροκλοπή σε βάρος των ταμείων με ανασφάλιστους εργαζόμενους και την καθυστέρηση πληρωμής των υποχρεώσεών τους, έως τη «νόμιμη» ρύθμιση των χρεών με σκανδαλώδεις όρους, σε μια πολιτεία που κάνει πλάτες στις επιχειρήσεις, την ίδια ώρα που απομυζά εργαζόμενους και συνταξιούχους.
Από τη βλαπτική μεταβολή των εργασιακών σχέσεων (από μισθολόγιο σε μπλοκάκια), έως την χαμηλού κόστους εργασία, μέσω δήθεν πρακτικών ασκήσεων, αλλά και επιδοτούμενων θέσεων απασχόλησης μέσω διαφόρων προγραμμάτων.
«Και τι λέτε δηλαδή, αν κλείσει υπό το βάρος της κρίσης ένα ΜΜΕ να το πάρει το κράτος για να διατηρήσει τις θέσεις των εργαζομένων και με τι λεφτά άλλωστε», θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος.
Για τα λεφτά μόνο απλές αριθμητικές πράξεις να κάνει κανείς, με τις αμοιβές των golden boys σε ιδιωτικά και δημόσια ΜΜΕ, τις χρυσές αργομισθίες κομματικών παρατρεχάμενων, τα bonus συμβούλων με μηδαμινή προσφορά (μόνη τους ασχολία είναι το να προτείνουν να απολυθούν όλοι οι άλλοι), καθώς και με δαπάνες για πάσης φύσεως κερατιάτικα, φτάνουν για να σωθεί ο κόσμος της δουλειάς και των συλλογικών συμβάσεων (όχι δεν μας απασχολούν τα χρυσά συμβόλαια) από την απειλή των απολύσεων.
Χώρια το έμμεσο όφελος από τη διατήρηση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τις επιπτώσεις της στη διατήρηση θέσεων εργασίας σε άλλους κλάδους, αλλά και την υπεράσπιση των ταμείων που δεν θα επιδοτούν ανέργους, αλλά θα εισπράττουν εισφορές.
«Καλά θέλετε να φτιάξετε φωτοτυπίες της ΕΡΤ» θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς.
Να τολμήσουμε μια σύγκριση των πρώτων χρόνων των μη κρατικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ με τη σημερινή περίοδο?
Απελπιστική και ισοπεδωτική ομοιομορφία θα ήταν το αποτέλεσμα σε ό,τι έχει σχέση με το περιεχόμενο και σίγουρα δεν είναι πια το αντίδοτο στην πάλαι ποτέ μονοκρατορία της ΕΡΤ. Ναι διεκδικούμε να έχουν λόγο και οι εργαζόμενοι με τα συνδικάτα τους στο περιεχόμενο των ΜΜΕ, να διασφαλίζουν την ελευθεροτυπία και τον πλουραλισμό και αντί για τα τηλεφωνήματα επιχειρηματιών, υπουργών, βουλευτών που διαμορφώνουν γραμμή, να ανοιχτούν στην κοινωνία, τα κοινωνικά ρεύματα, τις δραστηριότητες που παράγει η καθημερινή κίνηση και οι ανησυχίες εκατομμυρίων ανθρώπων και όχι τα προκατασκευασμένα πλάνα των διαφημιστικών εταιριών και του πολιτικού μάρκετινγκ (που δεν τραβάει πια, χόρτασε ο κόσμος τις πολιτικές παπάρες).
Ναι διεκδικούμε την απαγόρευση των απολύσεων και των βλαπτικών μεταβολών για όσο διάστημα θα διαρκέσει η κρίση. Δεν μοιράζονται τα κέρδη τους με τους εργαζόμενους, γιατί να μοιραστούμε τις ζημιές τους. Δεν περικόπτουν την πολυτελή διαβίωση, γιατί να περικόψουμε εμείς τους μισθούς και τις ζωές μας.
Ναι απαιτούμε και διεκδικούμε από την κυβέρνηση που σκορπάει απλόχερα 28 δις στα golden boys των τραπεζών, να πάρει μέτρα για τους εργαζόμενους. Και επειδή ξέρουμε καλά ότι δεν είναι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης του Καραμανλή, χρειάζεται οι Ενώσεις και τα σωματεία του κλάδου να ξεκινήσουμε από τώρα και όχι όταν αρχίσουν να σκάνε τα κανόνια, τον αγώνα μας για να υπερασπιστούμε τις δουλειές μας, τις συνθήκες εργασίας μας, τις ζωές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου