Για την Ελευθεροτυπία

Προκήρυξη για την Ελευθεροτυπία.

Οι εξελίξεις στην Ελευθεροτυπία παραμένουν κρίσιμες. Μετά την πραγματοποίηση της 24ωρης απεργίας δεν υπήρξε καμία ουσιαστική κίνηση από τη μεριά της εργοδοσίας. Μπαίνει επί τάπητος λοιπόν, το ζήτημα της συνέχισης του αγώνα για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων και την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας μας.

Η λογική της εργοδοσίας φάνηκε όχι μόνο από τις τοποθετήσεις των διευθυντών στην προηγούμενη Γενική συνέλευση όπου ζητούσαν να συνεχίσουμε να δουλεύουμε απλήρωτοι, αλλά και από την γραμμή που βγάζει η εφημερίδα προς το αναγνωστικό κοινό τις τελευταίες ημέρες. Μια γραμμή που κινείται γύρω από το επιχείρημα ότι ανταγωνιστικά επιχειρηματικά συμφέροντα, και πολιτικές σκοπιμότητες στερούν το δάνειο από την εφημερίδα. Αυτό μπορεί να αποτελεί την γραμμή της εργοδοσίας αλλά με τίποτε δεν μπορεί να είναι η δική μας γραμμή σαν εργαζόμενοι.

Αν μπούμε στη λογική αυτή, τότε μπαίνουμε σε «ένα βαρέλι δίχως πάτο». Δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι για την γραμμή, τις συμμαχίες, τις επιλογές που έκανε η διοίκηση τόσα χρόνια. Αυτές τους οι επιλογές μας έφτασαν μέχρι εδώ και τώρα καλούν εμάς να πληρώσουμε τις συνέπειες. Όπως επίσης δεν ήμασταν εμείς που παίρναμε «επιστροφή κεφαλαίου» μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ τα τελευταία χρόνια, για να δηλώνουμε σήμερα σαν άλλοι υπουργοί του ΓΑΠ, ότι «δεν υπάρχει σάλιο». Τέλος δεν ξεχνάμε ούτε μία στιγμή ότι το δάνειο το οποίο διεκδικεί η εφημερίδα θα πάει κατά κύριο λόγο για τις αποζημιώσεις απόλυσης και δευτερευόντως για την αποπληρωμή των δεδουλευμένων

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Πρέπει να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω. Δεν μπορεί στο όνομα των όντως καταιγιστικών εξελίξεων να συνεχίσουμε να δουλεύουμε απλήρωτοι, business as usual. Ζούμε σε μια χώρα που βρίσκεται στο επίκεντρο της οικονομικής κρίσης, και η πολιτική αστάθεια δεν πρόκειται να σταματήσει με την «νέα» κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Όσοι συνάδελφοι επιμένουν στο επιχείρημα αυτό απλά επαναλαμβάνουν με άλλα λόγια τις προτάσεις της εργοδοσίας.
Χρειάζεται άμεσα να συνεχίσουμε τις κινητοποιήσεις μας. Έχουμε ήδη πάρει απόφαση για 48ωρη απεργία. Πρέπει να ζητήσουμε από το Διασωματειακό να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτής της απόφασης.

Τέλος, αν πράγματι θέλουμε να βγάζουμε εφημερίδα για να ενημερώνουμε το κοινό, αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η Ελευθεροτυπία των συντακτών της. Μια εφημερίδα όπου δεν θα υπάρχει λογοκρισία και όπου τη γραμμή της θα την καθορίζει η συνέλευση των εργαζόμενων και όχι τα όποια επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα. Μια εφημερίδα που θα την διοικούν εκλεγμένοι από τη συνέλευση «διευθυντές», και θα αποτελεί βήμα έκφρασης όλων των εργαζόμενων και των κινημάτων που συγκρούονται με την πολιτική της τρόικας και του μνημόνιου. Σε μια τέτοια εφημερίδα θα άξιζε τον κόπο να κάνει κάποιος θυσίες δουλεύοντας γι’ αυτήν, και μια τέτοια εφημερίδα θα την αγκάλιαζαν όλοι οι εργαζόμενοι. Κάπως έτσι άλλωστε ξεκίνησε και η ίδια η Ελευθεροτυπία το ’75.

Όσο βαθαίνει η κρίση ακόμη περισσότερο, τόσο τα «πειράματα» της αυτοδιαχείρισης θα παύουν να είναι πειράματα και θα τείνουν να γίνουν τρόπος επιβίωσης για τους εργαζόμενους. Αν για τους εργαζόμενους στον Ελεύθερο Τύπο πριν από δύο χρόνια το να βγάλουν 3-4 φύλλα του «Εναλλακτικού Τύπου» ήταν απλά τρόπος επικοινωνίας με την κοινωνία, στις σημερινές συνθήκες μοιάζει πολύ λίγο ένα τέτοιο βήμα. Ίσως τελικά να αποτελεί τον μοναδικό τρόπο να συνεχίσουμε να δουλεύουμε σώζοντας τις θέσεις εργασίας μας.