Σοφία Λαμπίκη: Για την κα Χατζηδημητρίου

...αναδημοσίευση από το www.chiosnews.com...

27/2/2011

Παρακολουθώ την επανεκκίνηση, από την Πέμπτη, της δίκης των κατηγορούμενων για τον τραυματισμό της Αγγελικής Χατζηδημητρίου, που έγινε πριν τέσσερα –πέντε χρόνια , έχω ξεχάσει πια πότε.

Παρακολουθώ και αυτή τη δίκη με εκείνη τη βουβή οργή του πολίτη που βλέπει ότι η δικαιοσύνη σ’ αυτή τη χώρα απονέμεται με ιδιάζουσα βραδύτητα αν οι κατηγορούμενοι έχουν τη δυνατότητα προσλήψεως έμπειρου δικηγόρου εν αντιθέσει με αυτές που ο κατηγορούμενος είναι πένης και αδύναμος (ποιος ξεχνά πριν λίγες μέρες την τιμωρία φτωχού ζητιάνου με άνοια στην Αθήνα με 15μερη φυλάκιση;)

Στο πρόσωπο της κας Χατζηδημητρίου επικεντρώνεται η βία και η αναλγησία της συντεταγμένης –και όχι μόνο-πολιτείας μας σε πολλά επίπεδα.

Η Αγγελική τραυματίστηκε ως άνθρωπος, εργαζόμενος, δημοσιογράφος και γυναίκα.

Αμφιβάλλω αν ο εξαιρετικός εκείνος φύλακας της κρατικής ΔΕΗ , που τον μισθό του πληρώνουμε εμείς οι πολίτες της διαλυμένης αυτής χώρας, θα είχε φερθεί με τον ίδιο βίαιο τρόπο σε έναν άντρα δημοσιογράφο.

Το ίδιο πρέπει να συνέβη και στο Δημόσιο Νοσοκομείο Χίου όπου αντιμετωπίστηκε με τη συνήθη αμέλεια η Αγγελική ως υστερική και με σοκ μετά από χτύπημα , χαρακτηριστικό των γυναικών κατά την κοινή αντίληψη, αποδεκτή ακόμα και από επιστήμονες τους οποίους επίσης πληρώνουμε όλοι εμείς οι πολίτες όπως ακριβώς και του δράστη –σεκιουριτά.

Γνώρισα πριν χρόνια την κα Χατζηδημητρίου , όταν μου πήρε μία συνέντευξη για τα προβλήματα του Εσπερινού Γυμνασίου του οποίου τότε ήμουν διευθύντρια.

Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι στέκομαι καχύποπτα απέναντι στους δημοσιογράφους τους οποίους και δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση, η Αγγελική με κέρδισε με την αξιοπρεπή της στάση, τη διακριτικότητα των ερωτήσεών της και κυρίως επειδή δεν προσπαθούσε με λαϊκισμούς να εκμαιεύσει ειδήσεις-λαβράκια.

Την ξανασυνάντησα, παραπληγική, σε μία πτήση της Ολυμπιακής προς Αθήνα ,με τον σύζυγό της, έρμαιο αυτής της τρομερής παραπληγίας που την καθιστά φυλακισμένη στο κορμί της.

Είδα τα μάτια της , είδα την μοναξιά και την απελπισία ενός , ζωντανού ανθρώπου καταδικασμένου στην ισόβια φυλακή του κορμιού της ενώ το μυαλό σφύζει από ζωή.

Και οργίστηκα διπλά , οργίστηκα και για τη λήθη που φέρνει η χρονική απόσταση από το γεγονός αλλά και για το ότι μια κοινωνία ανθρώπινη και καλλιεργημένη σαν τη χιώτικη δεν ουρλιάζει κάθε μέρα για το έγκλημα που διαπράχθηκε σε βάρος αυτής της γυναίκας και της οικογένειάς της.

Θα έπρεπε , κάθε μέρα , να υπάρχει ένα άρθρο , ένα κείμενο διαμαρτυρίας , ένα κείμενο καταδίκης αυτής της απεχθούς βιαιότητας, στο τοπικό τύπο.

Να φωνάζει για την απανθρωπιά και να απαιτεί Δικαιοσύνη.

Γιατί αν ο χρόνος για μας τους απέξω είναι βάλσαμο και λησμονιά για την κα Χατζηδημητρίου είναι μία μαρτυρική επανάληψη της φρίκης και της βίας που ένοιωσε χωρίς να φταίει.

Δικαιοσύνη λοιπόν και άμεση για την Αγγελική.

Σοφία Λαμπίκη.