Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου

"Η Π.Ο.Ε.ΣΥ. καλεί την κυβέρνηση να ακυρώσει όλα τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους, που επιβλήθηκαν από την τρόικα στο λαό μας, και καλεί τους βουλευτές –ιδίως τους δημοσιογράφους, εν ονόματι των χιλιάδων ανέργων του κλάδου της ενημέρωσης- να μην ψηφίσουν κανένα άλλο μέτρο, που θα ρίξει ακόμα πιο βαθειά τους εργαζόμενους στη δυστυχία".


Οι εκκλήσεις δεν έκαναν ποτέ κακό, τα συμπεράσματα από το πρόσφατο παρελθόν, ακόμα περισσότερο. Σχολιάζοντας το απόσπασμα πρόσφατης ανακοίνωσης της ΠΟΕΣΥ, εκτός από ρητορική αξία και υπενθύμιση παλαιών εποχών όπου το  λόμπινγκ ανθούσε, πολιτικά είναι κενό περιεχομένου. Αλήθεια πιστεύει ότι πχ στους βουλευτές των κομμάτων της συγκυβέρνησης το βασικό είναι η επαγγελματική τους προέλευση, ή μήπως το πολιτικό σχέδιο στο οποίο συνειδητά έχουν ενταχθεί?

Οι προηγούμενες εκκλήσεις της μνημονιακής περιόδου σε "συναδέλφους" που ήταν βουλευτές, απέδωσαν ή πήγαν στο βρόντο και οι "συνάδελφοι" μας "νοικοκύρεψαν" με αυτά που ψήφισαν κι εμάς και όλους τους εργαζόμενους?
Με (πολιτικά) ληγμένα υλικά, κόντρα στις πολιτικές της συγκυβέρνησης και των τροϊκανών δεν γίνεται.
Η ταυτόχρονη εμφάνιση αντίστοιχων λογικών σε σειρά κλάδων και από συγκεκριμένο πολιτικοσυνδικαλιστικό φάσμα, μάλλον δεν είναι σύμπτωση.
Τελικά το δίλλημα είναι αγώνες διαρκείας (απεργίες, όχι εκθέσεις ζωγραφικής, συνεντεύξεις τύπου και λοιπό συνδικαλιστικό μπαλαμούτι)  για την ανατροπή τους, ή "περιμένουμε" να σαπίσουν (κι εμείς μαζί τους), για να έρθει ο "διάδοχος"?