του Κώστα Σαρρή, μέλους της ΕΣΗΕΑ και των Financial Crimes, εργαζόμενου στο www.imerisia.gr
Κυριακή 6 Δεκέμβρη, η νεολαία ενάντια στην καταστολή αλλά και στους τραπεζίτες
Ενα ωμό εκβιαστικό (οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό) δίλημμα ξεδιπλώνεται τις τελευταίες εβδομάδες: Είτε θα σας πνίξουν «οι δυνάμεις της αγοράς», είτε θα αποφασίσετε να πνιγείτε μόνοι σας.
Η Κομισιόν, η ΕΚΤ και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μας λένε: είτε δεχόσαστε «Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα» περικοπών σε μισθούς, ασφαλιστικό, κοινωνικές δαπάνες, είτε η Ελλάδα θα χάσει την «εμπιστοσύνη των αγορών», το κράτος δεν θα μπορεί να δανείζεται για να λειτουργεί οπότε κινδυνεύετε να χρεοκοπήσετε όπως έγινε με το Ντουμπάι.
Για πια «εμπιστοσύνη των αγορών» μιλάνε όταν ακόμα και οι πιο πιστοί θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού αναγκάζονται να παραδεχθούν την πλήρη αποτυχία και αναξιοπιστία των «δυνάμεων της αγοράς» μπροστά στο βάθος και το εύρος της νέας οικονομικής κρίσης που κρατάει από το καλοκαίρι του 2007.
Ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν πού πάνε τα πράγματα. «Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν η παγκόσμια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί αρκετά γρήγορα για να περιορίσει τις ζημίες που βαραίνουν ακόμα, ή μοιραία θα πέσει σε δεύτερη ύφεση», σημειώνουν οι Financial Times. Προς το παρόν τίποτα δεν παραπέμπει προς την πρώτη κατεύθυνση.
Ξεχνούν τι προκάλεσαν «οι δυνάμεις της αγοράς» με το σκάσιμο της φούσκα των ακινήτων και των πιστώσεων που τροφοδοτούσαν οι τραπεζίτες με τις πλάτες των κυβερνήσεων. Ώστε να κινούνται οι οικονομίες με δανεικά για να μην βουλιάξουν τα ποσοστά κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων.
Ξεχνούν ότι οι ίδιοι οι τραπεζίτες όταν κατάλαβαν ότι οι «μαύρες τρύπες» δεν θα καλυφθούν ποτέ εάν δεν υπάρξει καταστροφή κεφαλαίων, άρχισαν να βλέπουν ο ένας τον άλλον με μισό μάτι ανεβάζοντας στα ύψη τα επιτόκια δανεισμού αναμεταξύ τους αλλά και στο δανεισμό των κρατών.
Όταν κατάλαβαν ότι τα κράτη θα αναλάβουν τα χρέη τους, μεταφέροντας στα σωθικά τους τις «μαύρες τρύπες» των τραπεζών, τότε τα επιτόκια άρχιζαν να προσγειώνονται.
Όχι για να περάσει ρευστό στην πραγματική οικονομία, στα εισοδήματα, στη κατανάλωση, αλλά για να δανείζονται ξανά φθηνά «οι αγορές» και να εκβιάζουν δημιουργώντας νέες χρηματοοικονομικές φούσκες στις μετοχές, τα νομίσματα, τα εμπορεύματα.
Για να κερδοσκοπούν οι ελληνικές τράπεζες (κι άλλοι παγκόσμιοι «παίκτες») με τα ομόλογα του δημοσίου τα οποία αγόραζαν με επιτόκια 5%-6%, όταν δανείζοντας από την ΕΚΤ με επιτόκιο κάτω από 1%. Και να χρηματοδοτούν παράλληλα «ανοίγματα» στο ναρκοπέδιο της Ανατολικής Ευρώπης, ύψους 55 δισ. ευρώ (όσο το 1/5 του ΑΕΠ) με τις εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.
Εκβιασμοί
Κι όμως αυτοί οι εκβιασμοί ντύνονται κομψά με ιδεολογικό μανδύα από την κυβέρνηση και πολλά ΜΜΕ, που θυμίζουν σε εκσυγχρονιστική βερσιόν τις δεξιές κραυγές της εποχής που το ΠΑΣΟΚ ερχόταν στην εξουσία το 1981.
Ο Παναγιώρης Λάμψιας, γράφει στην Ημερησία του Σαββάτου (28/11): «Οι αγορές έχουν τους δικούς τους νόμους και δεν υπακούουν σε διαταγές και εξυπνάδες ορισμένων που θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλουν τους όρους τους όντας σε θέση αμύνης... Όσοι πιστεύουν ότι η Eλλάδα μπορεί να κλείσει τα... σύνορά της στο διεθνές κεφάλαιο και στους πάσης φύσεως κερδοσκόπους ας γυρίσουν πλευρό αν δεν μπορούν απλώς να ξυπνήσουν».
Η εικόνα είναι ανάποδη. Όσα και να δεχτούν να θυσιάσουν οι εργαζόμενοι τίποτε δεν εξασφαλίζει ότι θα πέσουν τα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου. Διότι αυτό που καθορίζει την πορεία τους είναι η κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η κρίση του καπιταλισμού και όχι τα ιδεολογήματα ότι οι εργαζόμενοι και ο δημόσιος τομέας (το κράτος πρόνοιας) «υπερκαταναλώνουν» και είναι «αντιπαραγωγικοί».
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να προσπαθήσουμε να «ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών», αλλά να τους επιβάλουμε τα ριζικά μέτρα που απαιτούνται. Αναξιόπιστοι δεν είμαστε εμείς, αποτυχημένοι και αφερέγγυοι είναι αυτοί και το σύστημά τους.
Αντί η κυβέρνηση να ψάχνει να βρίσκει 13 δισ. ευρώ το χρόνο (το 22,3% του συνόλου των εσόδων) για να πληρώνει τοκοχρεολύσια στους τραπεζίτες πέρα και πάνω από τα «πακέτα στήριξης», είναι πιο αποτελεσματικό να παγώσει τις πληρωμές τόκων και να κρατικοποιήσει τις τράπεζες.
Είναι ένα πρώτο βήμα που μπορεί να ανοίξει τεράστιες δυνατότητες για τη στήριξη των κοινωνικών αναγκών, για μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία, προστασία του περιβάλλοντος.
Γιατί να παγώσουν όλα αυτά και να μην παγώσουν οι τόκοι στις τράπεζες; Γιατί να παίρνουν δημόσιο χρήμα, χωρίς να έχουν δημόσιο έλεγχο;
Το απεργιακό ραντεβού στις 17 Δεκεμβρίου μπορεί να δώσει το έναυσμα στέλνοντας ηχηρό μήνυμα, γιατί οι εργαζόμενοι δικαιολογημένα έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στις δυνάμεις της αγοράς και τους υπηρέτες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου