Κάθε φορά που κυριεύομαι από
τον φόβο πως ένα κίνημα κινδυνεύει να ηττηθεί ο νους μου πάει στον
πρωτοκαπετάνιο του ΕΑΜικού κινήματος, τον σταυραετό του ΕΛΑΣ, τον
θρυλικό Άρη. Κυρίως ταξιδεύω μέσα από τις σελίδες της ιστορίας στις
τελευταίες του στιγμές. Γράφει ο Πάνος Λάγδας στο πολύτιμο έργο του
«Άρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος του αγώνα. Βιογραφία 1905-1945»:
«.... Τώρα αφήνει τους
συντρόφους του να προχωρούν μπροστά του σε απόσταση, ν' απομακρύνονται
από αυτόν. Σε μια ομάδα που είναι πιο μπροστά βαδίζουν ο πιστός
Τζαβέλας, ο Έκτορας, ο Ζαγκλάρας. Οι άλλοι με τον Πελοπίδα είχαν
προχωρήσει πιο πολύ. Ο Θάνος έρχεται πίσω από τον Άρη. Και ξαφνικά
βλέπει τον Άρη-που 'χει μείνει τώρα τελείως μόνος- να βγάζει το
περίστροφό του».
Η συνέχεια είναι γνωστή.
Περικυκλωμένος από αποσπάσματα πρώην υπηρετών των Γερμανών, που τώρα πια
φορούν τις στολές των Άγγλων, αρνείται να πέσει ζωντανός στα βρώμικα
χέρια τους. Τινάζει τα μυαλά του στον αέρα. Το κεφάλι του θα το κόψουν
οι λακέδες και θα το κρεμάσουν σε φανοστάσι στα Τρίκαλα δίπλα σε αυτό
του λεβέντη Τζαβέλα . Έψαξα παντού. Χρόνια ψάχνω. Τα κινήματα που θέλουν πραγματικά να αλλάξουν τον κόσμο κερδίζουν πάντα θέση στην καρδιά του λαού, αλλά στη μάχη της εδραίωσης των ιδεών πάντα χάνουν. Οι κυρίαρχες τάξεις δεν αποδέχονται τις αλλαγές στις κοινωνικές δομές. Οι νέες εξουσίες απλώς επιδιορθώνουν τον σάπιο, παλιό κόσμο. Δεν τον ανατρέπουν, ακόμα και αν την ανατροπή αυτή την επιθυμεί η συντριπτική πλειοψηφία. Από εκεί προκύπτουν άλλωστε, αιώνες τώρα, οι μέχρι και βίαιες αντιδράσεις των δυνάμεων εξουσίας σε κάθε απόπειρα ριζικών μετασχηματισμών, καθώς και οι σκληρές συγκρούσεις που τις ακολουθούν.
Ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό από επίσημα χείλη πως «δεν μπορούμε να φερθούμε εκδικητικά σε όλους αυτούς που υπηρέτησαν ΔΤ και ΝΕΡΙΤ από ανάγκη». Μια σύντομη καταγραφή των πράξεων όλων αυτών που υπηρέτησαν ΔΤ και ΝΕΡΙΤ από ανάγκη, φέρνει στο νου όλων μια σειρά από εγκλήματα. Φέρνει τη νομιμοποίηση των μορφωμάτων με τις φαρδιές πλατιές υπογραφές τους, φέρνει στο νου τον εμφύλιο πόλεμο στις τάξεις των εργαζομένων της ΕΡΤ, μιας και η πρώτη ντουφεκιά έπεσε από την απέναντι πλευρά και όχι από τη δική μας. Φέρνει αμέτρητους χλευασμούς προς όλους εμάς που, κρατώντας την αξιοπρέπεια μας, παραμείναμε στα κτίρια, φρουροί όχι της ΕΡΤ που πέθανε, αλλά της νέας ΕΡΤ των ιδεών και της πρωτοπορίας που οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Το ταξίδι σε ένα χθες που θέλουν να ξεχάσουμε όλοι αυτοί που δεν μπορούν να φερθούν εκδικητικά μου υπενθυμίζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως οι «έχοντες ανάγκες» έγραψαν κάποιο πρωί λεζάντα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων της ΝΕΡΙΤ «Οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών επιτίθενται στα ΜΑΤ». Έκαναν πλάτες σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, το βούλωσαν στην απόπειρα ξεπουλήματος του νερού στη Θεσσαλονίκη, δεν γνωρίζουν τις Σκουριές, πίνουν στην υγειά των αφεντικών που παίρνουν εργοστάσια, όπως αυτό της Κόκα Κόλα, και το μεταφέρουν στην «υπανάπτυκτη» κατ' αυτούς γειτονιά μας με τα φτηνά εργατικά χέρια, φιλοξένησαν τον Φορτσάκη και δεν του έθεσαν ούτε ένα σοβαρό ερώτημα, δεν άνοιξαν το στόμα τους ως εργαζόμενοι στην εντολή-παρέμβαση για τη μη μετάδοση της ομιλίας του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα από τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και έκλεισαν τον ένδοξο φιλομνημονιακό βίο τους με την πιο σικέ συνέντευξη αρχηγού κράτους, που θα ζήλευε μέχρι και ο δικτάτορας Φράνκο.
Την ίδια περίοδο που όλοι αυτοί ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους προσφέροντας ψυχή και σώμα σε μια φασιστική συγκυβέρνηση που καταπάτησε κάθε έννοια δημοκρατίας στη χώρα, κάποιοι άλλοι κράτησαν και κρατούν άθικτη και πάντα λειτουργική την περιουσία του ελληνικού λαού Κράτησαν και κρατούν ζωντανές τις έννοιες της συντροφικότητας, της αλληλεγγύης, του δίκιου. Έγιναν οι βασικοί πυλώνες ενός μεγάλου μετώπου που χτυπήθηκε κατάστηθα με τους δήμιους του λαού τα τελευταία χρόνια, τους νεοφιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες.
Την ίδια περίοδο που όλοι αυτοί ικανοποιούσαν τις ανάγκες τους προσφέροντας ψυχή και σώμα σε μια φασιστική συγκυβέρνηση που καταπάτησε κάθε έννοια δημοκρατίας στη χώρα, κάποιοι άλλοι πέταγαν τις ανάγκες τους στον Καιάδα φέρνοντας στο κέντρο της πάλης τους, μέσα από τον ηρωισμό και την πίστη τους, μέσα από τις ιδέες αλλά και τους αγώνες τους, το μοντέλο της αυτοδιαχείρισης σε έναν δημόσιο φορέα, δίνοντας έτσι για πρώτη φορά τη δυνατότητα στον εργαζόμενο να αποφασίζει για το αύριό του. Έφεραν τον ίδιο τους τον εαυτό στο πρώην πεδίο της μοίρας και το όρισαν δικό τους ως παρόντων πλέον στο προσκήνιο της Ιστορίας και όχι ως κομπάρσων.
«Δεν μπορούμε να φερθούμε εκδικητικά σε όλους αυτούς που υπηρέτησαν ΔΤ και ΝΕΡΙΤ από ανάγκη». Μην δικαιολογείτε τους σύγχρονους γεροσοφούληδες. Έχουν στιγματιστεί στη συνείδηση του λαού και, κάθε φορά που θα το κάνετε, θα προσβάλλετε και το λαό, αλλά κυρίως όλους αυτούς τους αλύγιστους της ΕΡΤ που μείναν στον αγώνα. Μη μιλάτε για ανάγκες στους συντρόφους της Αγίας Παρασκευής, που το πρωί της 7ης Νοέμβρη 2013 κατάπιαν χημικά σαν κατσαρίδες κυνηγημένες από την νοικοκυρά καταμεσής της κουζίνας. Μη μιλάτε για ανάγκες στους συντρόφους της Αγγελάκη και
της Λεωφόρου Στρατού στη Θεσσαλονίκη, που πέρασαν δύο χειμώνες αγκαλιά με παγωμένα ντουβάρια. Ούτε στις συντρόφισσες της Φλώρινας και της Τρίπολης στις οποίες οι «έχοντες ανάγκες» έκαναν έξωση από τα στούντιο της ΕΡΑ την περίοδο του παιδομαζώματος των υπογραφών προς ΔΤ και ΝΕΡΙΤ και, όταν είδαν πως η μπίλια των προσλήψεων δεν έκατσε στο χρώμα τους, ξανάνοιξαν τα «μαγαζιά», εμφανιζόμενοι στις τοπικές κοινωνίες σαν «ήρωες».
Να ξέρει ο λαός, να μάθουν αυτοί που δεν ξέρουν, πως οι ηρωικοί μαχητές της ΕΡΤ δεν μίλησαν ποτέ για εκδίκηση σε κανένα από τα διαμαντένια κείμενά τους, που κόσμησαν την πιο ρομαντική και συνάμα πιο σκληρή μάχη. Αυτό που κάποιοι ζήτησαν ή θα ζητήσουν αύριο μεθαύριο είναι η πιο λαμπρή σημαία του κάθε κινήματος: Το δίκιο. Και δίκιο σημαίνει να τελειώνουμε οριστικά με τους καιρούς στους οποίους θα μπορεί ο καθένας να πατά σε δύο βάρκες σε βάρος του ελληνικού λαού και στη συνέχεια να λαμβάνει μέρος στο χτίσιμο των νέων δομών σαν να μην συνέβη τίποτα. Δίκιο σημαίνει να αναζητήσουμε και να ανταμώσουμε οριστικά τις εποχές που αυτό δεν θα φωλιάζει μόνο στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά θα γίνεται και πράξη. Ειδάλλως, η πλατεία των Τρικάλων είναι πάντα εκεί. Το ίδιο και ο φανοστάτης. Θα μας περιμένουν για να φιλοξενήσουν ένα ακόμη κίνημα που ηττήθηκε.
Δικά μου και μόνο δικά μου είναι τούτα τα λόγια και σύντροφο συναγωνιστή δεν παίρνω στο λαιμό μου. Για τούτο το λόγο θα βάλω όνομα από κάτω. Μήτε για την ιστορία, μήτε για το ονόρε....
Θανάσης Βικόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου