Του Κ. Μάγνη (αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ)
Μπορούσε η Ενωση Συντακτών (ΕΣΗΕΠΗΝ) να κωφεύσει σε διαμαρτυρίες μελών της και την έκκλησή τους να ασκήσει τον θεσμικό της ρόλο, προασπίζοντας έχει τις νόμιμες αξιώσεις τους; Σύμφωνοι, η απεργία δεν δίνει πάντα λύσεις, ενίοτε δεν δίνει και καμία, αλλά ποια άλλα όπλα έχει στα χέρια του ένας συνδικαλιστικός φορέας για να υπηρετήσει το καθήκον του; Ναι, μια απεργία είναι ένα πλήγμα. Αλλά σε μια επιχείρηση που κατά παραδοχήν της λειτουργεί ελλειμματικά, το πλήγμα έχει κυρίως ηθική και μάλλον όχι οικονομική διάσταση, εκτός αν τους πόρους δεν τους κατευθύνει για κάλυψη μισθολογικών υποχρεώσεων αλλά για άλλες οφειλές. Σε κάθε περίπτωση, η απεργία, 24ωρη όλη κι όλη, δεν είχε σαν αίτημα ούτε σαν στόχο την αναστολή λειτουργίας των εφημερίδων, ούτε φυσικά αφ’ εαυτής την προκάλεσε. Προηγούμενο απεργίας με τέτοιο αποτέλεσμα δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, η μετατροπή του προβλήματος σαν διένεξη μεταξύ της Ενωσης Συντακτών και των Εκδοτών ή των εκπροσώπων τους είναι άδικη αποπροσανατολιστική. Δίνει την αίσθηση της αναζήτησης στόχου ο οποίος εξυπηρετεί μια αμφιλεγόμενη επιδίωξη: Την ανοχή στην προβληματική λειτουργία, παρά τις συνέπειές της, με επίκληση απειλουμένων θέσεων εργασίας. Το πράγμα θα ήταν λογικό, εάν υπήρχε ημερομηνία εξόδου από το μάτι του κυκλώνα. Αν όμως δεν υπάρχει, πώς ο άλλος, οι εργαζόμενοι και οι Ενώσεις τους εν προκειμένω, να συναινέσει σε κάτι τέτοιο; Με ποια εχέγγυα; Πολύ δε περισσότερο εάν με την ανοχή του θα έχει κάνει κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο: Να νομιμοποιήσει την επ’ αόριστον αναίρεση στην πράξη οιουδήποτε νομικού πλαισίου στις εργασιακές σχέσεις, που περιλαμβάνει την αμοιβή, για την απασχόληση, ή την αποζημίωση όταν δεν συντρέχουν οι δυνατότητες για παράταση της συνεργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου