Όχι δεν περισσεύει κανείς, άλλωστε και με τους υπάρχοντες συμβασιούχους (και πολύ λιγότερους από ότι στο πρόσφατο παρελθόν), υπάρχουν τμήματα που δουλεύουν «στο κόκκινο» για να βγουν (και αν) οι βάρδιες και για να μην παραβιάζεται η εργατική νομοθεσία που προβλέπει πενθήμερη εργασία και όχι συνεχόμενα πολυήμερα πάνω από το πενθήμερο.
Κριτήρια επαναπρόσληψης, για τα οποία αρκετοί προβληματίζονται, δεν θα βάλλουμε εμείς. Θα αφήσουμε αναξιοποίητη την ευκολία που σου δίνει το γεγονός να μην είσαι σε θέση εξουσίας, άρα να πεις ό,τι θέλεις χωρίς κόστος. Προφανώς η δεύτερη δουλειά αποτελεί σημαντικό στοιχείο, αλλά αν είναι «δεύτερη δουλειά», σαν τους απλήρωτους συναδέλφους της Αυριανής, του ALTER, της Ελευθεροτυπίας, ποιος μπορεί να κατηγορήσει τον «διπλοθεσίτη» που αναζητεί μεροκάματο?
Αν είναι δεύτερη δουλειά πολύτεκνου ή αρχηγού μονογονεϊκής οικογένειας, ή οικογένειας με ΑΜΕΑ, είναι το ίδιο πχ με στελέχη του ΔΟΛ, που έχουν και σύμβαση με την ΕΡΤ?
Στην περίοδο που όλοι βιώνουμε, δεν πρέπει να απεμπολήσουμε στόχους όπως η μετατροπή όλων των συμβάσεων εργασίας περιορισμένου χρόνου, αλλά και των συμβάσεων έργου, σε σχέσεις εργασίας αορίστου χρόνου, στο όνομα του «ρεαλισμού», γιατί εύκολα θα διευκολύνουμε καταστάσεις σαν «ένας εργαζόμενος σε κάθε σπίτι», που είπε πρόσφατα και ο Παπανδρέου, αποδεχόμενοι «κριτήρια» και «αντικειμενικές» συνθήκες.
Πάντα η παραμονή συμβασιούχων σε κάθε κλάδο και χώρο, ήταν κυρίως πολιτική απόφαση και λιγότερο «οικονομοτεχνική». Εκεί υστερεί τραγικά η κυβέρνηση και αυτοί που την στηρίζουν.
Χωρίς άλλες περικοκλάδες, ζητάμε να μείνουν όλοι στη δουλειά!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου