Eπιστολή συναδέλφου

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή:
Αγαπητοί συνάδελφοι
Η συναδελφική αλληλεγγύη σας, όπως συγκινητικά εκδηλώθηκε όταν, μετά τη διακοπή της έκδοσης των ‘7 Ημερών’ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, η εργοδοσία θέλησε να προχωρήσει σε απόλυση της συντακτικής ομάδας του κυριακάτικου ενθέτου, με υποχρεώνει σήμερα να σας ενημερώσω για την τελική έκβαση. Η απόλυση του συναδέλφου Κωστή Λιόντη τον περασμένο Οκτώβριο ακολούθησε την απόλυση, το 2006, της συναδέλφου Ελευθερίας Τράιου. Προχθές, 27 Φεβρουαρίου, κοινοποιήθηκε καταγγελία της σύμβασης και σε μένα. Αυτό που είχε ξεκινήσει ως αστραπιαία απόπειρα απαλλαγής του μισθολογίου από τους συντελεστές ενός ενθέτου που για πάνω από 15 χρόνια συνέβαλλε στο κύρος της κυριακάτικης ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ολοκληρώθηκε ως επιχείρηση διάβρωσης σε αργή κίνηση.
Μας είχε ζητηθεί, από τον συνάδελφο Λιόντη κι εμένα, να μεταφέρουμε την πείρα των ‘7ΗΜΕΡΩΝ’ στον Explorer, ένα παράλληλο θυγατρικό εκδοτικό εγχείρημα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ. Αποδέχθηκα, εφόσον ικανοποιήθηκε ο όρος ότι η μετακίνησή μου δεν θα άλλαζε τίποτα στη σχέση μου με την εφημερίδα. Η γραπτή διαβεβαίωση που μου δόθηκε, όριζε καθαρά ότι μισθολογικά, ασφαλιστικά, ιεραρχικά, κ.λπ., παρέμενα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, και ότι μετά την ολοκλήρωση του εκδοτικού εκείνου προγράμματος, ή άλλως πώς, θα επέστρεφα, χωρίς άλλο, για να συνεχίσω στην εφημερίδα. Θα ήταν αφέλεια να ισχυριστώ ότι δεν περίμενα τι θα γινόταν, αργά ή γρήγορα. Η απόλυση δεν με εξέπληξε. Είναι βέβαια αναιτιολόγητη, αλλά αυτό προφανώς λίγο μετράει, αφού, απ’ ό,τι φαίνεται, η επάρκεια και η ευσυνειδησία δεν έχουν ελπίδα στην αναμέτρησή τους με δείκτες, όπως η πτωτική τάση των κερδών, οι διακυμάνσεις στα διαφημιστικά έσοδα, οι ποικίλες συμμορφώσεις, κ.λπ. Αν νιώθει κανείς δυσάρεστα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι γιατί αποχωρίζεται έναν τρόπο που αγάπησε και έναν τόπο κατοικημένο από συναδέλφους που του ανταπέδιδαν ειλικρινά τα αισθήματα αναγνώρισης της δουλειάς και του ήθους τους. Αρνητικά συναισθήματα μου γέννησε σίγουρα η άρνηση της εφημερίδας να μετατεθεί χρονικά η καταγγελία της σύμβασης στο τέλος Ιουνίου, κάτι που θα είχε βελτιωτική επίδραση στη συνταξιοδοτική μου κατάσταση. Δεν δέχτηκαν. Ή μάλλον, για να λέω τα πράγματα με τ’ όνομά τους –δικαίωμα που μου το δίνει η παρρησία του δικού μου ονόματος- την ευθύνη της απόρριψης ανέλαβε ο κ. Χρήστος Αγραφιώτης – που, επίσης, αρνήθηκε, ψυχρά και επανειλημμένα, να επικοινωνήσει ο ίδιος μαζί μου, μολονότι είναι η δική του υπογραφή που συνοδεύει τη γραπτή διαβεβαίωση που προανέφερα.
Και η κορωνίδα. Η γνωστοποίηση της καταγγελίας έγινε Παρασκευή απόγευμα, στο κατώφλι της τριήμερης αργίας της Καθαράς Δευτέρας. Τη συνόδευε η ρητή υπόμνηση ότι κάθε καθυστέρηση στην παραλαβή της θα είχε ως αυτόματο αποτέλεσμα να βρω την απόλυσή μου θυροκολλημένη το πρωί της Τρίτης στην πόρτα του σπιτιού μου. Παραδέχομαι ότι, στο σημείο αυτό, μειονεκτώ. Εκείνος γνωρίζει τη διεύθυνση του σπιτιού μου, εγώ αγνοώ τη δική του. Μικρό το κακό. Στα σχεδόν δώδεκα χρόνια μου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, αλλά και στα υπόλοιπα είκοσι και πλέον στο επάγγελμα, δεν είχα αυταπάτες ότι, πουλώντας τον χρόνο μου για να εισπράξω επιβίωση, το έκανα σε έναν ιδανικό κόσμο ‘κοινωνικών εταίρων’. Το αντίθετο. Απατήθηκα όμως, και πρέπει να το παραδεχτώ, όταν περίμενα στοιχειώδη γενναιοφροσύνη και ευθύτητα.
Συνάδελφοι, μέχρι προχθές συναντιόμασταν στους διαδρόμους και στα γραφεία του 4ου oρόφου και στο κυλικείο, στον 5ο. Τώρα θα συναντιόμαστε μόνο στο δρόμο ίσως. Καλή αντάμωση στους δρόμους, λοιπόν.
Συναδερφικά
Κωστής Γιούργος