Σίγουρα η σημερινή κατάσταση στα ΜΜΕ δεν μπορεί να συγκριθεί με το παρελθόν. Ωστόσο, μπορεί να διδαχτεί από αυτό.
Η εμπειρία από τη μεγάλη απεργία των ΜΜΕ το 1975, αν και στηρίχτηκε σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από τις σημερινές, αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός πρωτοφανές στα χρονικά των ΜΜΕ, κι ένα παράδειγμα προς μίμηση σε σχέση με το τι μπορεί να κερδηθεί όταν όλοι οι κλάδοι των εργαζομένων και των ανέργων, ενωμένοι και χωρίς την παραμικρή χειραγώγηση από εξωτερικούς παράγοντες, αντιστέκονται.
Η απεργία εκείνη ήταν που οδήγησε στον προβληματισμό για τη σύσταση του συνδικάτου Τύπου, στην υποχρέωση των εργοδοτών για υπογραφή συλλογικών συμβάσεων και στην ανατροπή μιας διοίκησης που σκοπό είχε να περιορίζει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των πολλών προς όφελος των λίγων και «εκλεκτών».
Η απεργία του 1975, που είχε ως αποτέλεσμα την ιστορική έκδοση της «Αδέσμευτης Γνώμης», τη θεσμοθέτηση των συλλογικών συμβάσεων και κάποιων κανόνων δεοντολογίας στον Τύπο και τη συνεργασία όλων των κλάδων που εργάζονται στα ΜΜΕ, είχε μεν ως βασικό αίτημα την αύξηση των πενιχρών έως τότε μισθών αλλά κατάφερε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις των εργαζομένων στον Τύπο οι οποίοι σύσσωμοι, και χωρίς παρεμβάσεις τρίτων, ενώθηκαν για να διασφαλίσουν την αξιοπρέπεια και την αποστολή τους, υπερκεράζοντας και τους πιο διστακτικούς, πολύ περισσότερο μάλιστα τους αντιδραστικούς.
Όλοι μαζί οι συνάδελφοι έφτιαξαν επιτροπές, και παρά τις λασπολογίες περί «επερχόμενων Βιετκόνγκ» που κατέκλυζαν το άβατο της ΕΣΗΕΑ βγήκαν στους δρόμους, διαλάλησαν με φυλλάδια τα αιτήματά τους --κερδίζοντας μάλιστα τη συμπάθεια της κοινής γνώμης--, συνεδρίαζαν όλη μέρα στο σωματείο για να οργανώσουν τον αγώνα τους, διαδήλωναν στους δρόμους και συνέτειναν ουσιαστικά στην απόφαση της έκδοσης της «Αδέσμευτης Γνώμης» με τη βοήθεια αναγνωρισμένων και έμπειρων δημοσιογράφων και κερδίζοντας την αξιοπιστία τους.
Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι από την απεργία και αμέσως μετά την αναγκαστική υποχώρηση των εργοδοτών και των εργολάβων τους δημιουργήθηκε, ως απόρροια αυτής της κινητοποίησης, από μια μεγάλη πλειοψηφία μια επιτροπή από την οποία προέκυψε μετά μια νέα διοίκηση, με σημαντικά νέα στελέχη, και άνοιξε ουσιαστικά η έως τότε σφραγισμένη από μια αντιδραστική ελίτ πύλη του σωματείου.
Σήμερα ασφαλώς τα προβλήματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ είναι πολύ μεγαλύτερα και πιο πολύπλοκα. Οι εργαζόμενοι είναι πολύ περισσότεροι, οι συνθήκες εργασίας πολύ σκληρότερες και άγριες, τα μέσα ενημέρωσης ανεξέλεγκτα και παραδομένα στα μεγάλα συμφέροντα -- και όλα αυτά εν μέσω μιας πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης που οι εργοδότες κάνουν ό,τι μπορούν για να φορτώσουν τα βάρη της στις πλάτες των εργαζομένων. Ωστόσο, η εμπειρία του παρελθόντος παραμένει ζωντανή για όσους από μας την ζήσαμε, απλώς και μόνο γιατί αποδεικνύει ότι μόνο όταν αντιστέκεσαι μπορείς να προχωρήσεις. Η αποθέωση της δημοκρατίας είναι ο ίδιος ο αγώνας και όχι η μοιρολατρία. Η συλλογική οργή και η ενότητα των εργαζομένων μπορεί να γίνει το πιο ισχυρό όπλο μπροστά στη λαίλαπα των εργοδοτικών επιθέσεων.
Όλοι μαζί, με οδηγό την εμπειρία του παρελθόντος μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδια για την κατάργηση των κεκτημένων μας. Ο σεβασμός για την ίδια μας τη ζωή είναι αδιαπραγμάτευτος.
Λήδα Μοσχονά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου