Άρχισε η αντεπίθεση

...αναδημοσίευση από το www.basketblog.gr...

Άρχισε η αντεπίθεση
Του Γιώργου Κογκαλίδη
11/04/2011

Η απεργία των εργαζομένων στα ΜΜΕ δεν είναι μόνο μια από τις πολλές συντεχνιακές απεργίες, που κατά κόρον γίνονται σε καθημερινή βάση, ένεκα (ΚΑΙ) της κυβερνητικής πολιτικής. Είναι μια ξεχωριστή απεργία, που δεν αφορά μόνο τη δική μας φάρα, αλλά όλους μας/σας.

Για τον μέσο δημοσιογράφο η απεργία γίνεται για να κατοχυρώσει θέσεις εργασίες, συλλογική σύμβαση, για να διατηρήσει την επαγγελματική του αξιοπρέπεια. Όχι εύκολη υπόθεση στις μέρες μας. Ως εδώ είναι "δικό μας πρόβλημα". Υπάρχει, όμως, η κοινωνική προέκταση και ο "δικός σας ρόλος".

Ένα ακανθώδες θέμα είναι "τί είδους δημοσιογράφους (άρα και δημοσιογραφία) θέλουμε".

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που δεν διεκδικεί τα δικά του αιτήματα να ευαισθητοποιηθεί για τα δικά σας; Ο δημοσιογράφος οφείλει εξ ορισμού να είναι με τον κοσμάκη.

Για μένα δεν υπάρχουν αυταπάτες: Στο ερώτημα "με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες", η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Με τους εργάτες, με τους ανθρώπους του μόχθου, με αυτούς που μιλάμε κοινή γλώσσα, έχουμε τις ίδιες αγωνίες και ανασφάλειες, αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα.

Αυτό, όμως, είναι μόνο το ένα σκέλος του θέματος. Το εύκολο. Πάμε και πιο μακριά:

Όσο διήρκησε αυτή η απεργία τα κείμενα των απεργοσπαστών ήταν ανυπόγραφα. Φανταστείτε αύριο μια δημοσιογραφία με άρθρα χωρίς υπογραφές. Καθένας μπορεί να απαξιώσει, να κράξει, να βρίσει καθέναν, χωρίς συνέπειες.

Γιατί, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν είναι το ίδιο να αντιμάχεσαι κατά πρόσωπο το σύστημα (είτε αυτός είναι ο Βασιλακόπουλος, είτε ο Οικονομίδης, είτε οι δύο "μεγάλοι", είτε ο Συμεωνίδης, είτε όποιος αποτελεί "καθεστώς", σε καθενός το μετερίζι) και να τους τα… χώνεις κρυμμένος πίσω από ανώνυμα κείμενα.

Θα πει κανείς "το κάνανε για να μην έχουν κυρώσεις από την ΕΣΗΕΑ". Σιγά τον μπαμπούλα… Αλλά κι έτσι να είναι, ποιος δημοσιογράφος που "τρέμει" την οργή της ΕΣΗΕΑ, μπορεί να αντιπαρατεθεί με μεγαθήρια, όπως οι οικογένειες Αγγελόπουλων και Γιαννακόπουλων (σ.σ. αν και όταν αυτό είναι επιβεβλημένο και όχι ως αυτοσκοπός);

Αν ο δημοσιογράφος φοβάται, δεν είναι δημοσιογράφος. Αν κρύβεται πίσω από την ανωνυμία είναι επικίνδυνα ρουφιάνος. Λίγος, ανύπαρκτος, που εισάγει επικίνδυνα ήθη και έθιμα.

Διαλέξτε (γιατί εσείς έχετε τη δύναμη) τους δημοσιογράφους που θέλετε. Όπως και τους πολιτικούς που θέλετε. Οι αντιδράσεις τού κόσμου είναι θετικές. Στο Περιστέρι οι οπαδοί έστειλαν ένα μήνυμα, με πανό υπέρ της απεργίας των δημοσιογράφων. Το ίδιο έγινε και στο facebook. Και στα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία.

Να σημειώσω και κάτι άλλο: Δημοσιογράφοι που δεν πατάνε σε συλλογική σύμβαση, αλλά κάνουν "ιδιαίτερες συμφωνίες", είναι επικίνδυνα ευάλωτοι. Γιατί καθένας γνωρίζει από τον τόπο εργασίας του ότι αρεστοί στα αφεντικά είναι οι νενέκοι, οι έχοντες εύκαμπτη μέση και όχι αυτοί που έχουν πρόθεση να αμφισβητήσουν.
Η απεργία πέτυχε. Αλλά και να μην πετύχαινε, πάλι επιτυχία είναι να κινητοποιήσεις ανθρώπους χωρίς ταξική συνείδηση και προσανατολισμό, ανθρώπους που έχουν μάθει να περιγράφουν και όχι να συμμετέχουν. Οι απεργοσπάστες θα βρουν την τύχη που τους πρέπει. Θα φροντίσουμε (ΚΑΙ) εμείς γι' αυτό.

Αντί επιλόγου σημειώνω τούτο: Η σχέση δημοσιογράφου - αναγνώστη (με όποια μορφή) είναι σαν τη σχέση των παικτών στο πινγκ πονγκ. Δεν μπορεί να γίνει μόνο "πινγκ". Γι' αυτό κάντε κι εσείς το παιχνίδι σας. Με τον τρόπο που ξέρετε.

Η θέση μου/μας: Ούτε γη, ούτε νερό σε αυτούς που προσκύνησαν την εργοδοσία, σε αυτούς που επιχείρησαν να σπάσουν την απεργία μας, σε αυτούς που με προσχηματικές δικαιολογίες "χτύπησαν" τον αγώνα μας.

Η αντεπίθεση έχει ξεκινήσει… Η ανυποταξία -σε όλα τα επίπεδα- δεν είναι πλέον επιλογή, αλλά μονόδρομος. Κι αυτόν τον δρόμο μαζί θα τον διαβούμε…

Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους - επισκέπτες, που παρότι γνώριζαν πως για τέσσερις ημέρες είχαμε κατεβάσει τον… γενικό, δεν σταμάτησαν να "κλικάρουν" στη σελίδα μας, διατηρώντας το 70% της συνηθισμένης επισκεψιμότητας. Για μας είναι άλλη μια επιβράβευση…