Η θειά μου η Αμερσούδα

Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα, είχαμε τη δίκη για να βγει παράνομη η απεργιακή μας κινητοποίηση, τη συγκέντρωση και την πορεία στο κέντρο της Αθήνας και πάμε και για γενική συνέλευση αύριο Παρασκευή. Όλα αυτά στα πλαίσια της υλοποίησης των αποφάσεων ΠΟΕΣΥ, ΕΣΗΕΑ και της πρόσφατης συνέλευσης των εργαζομένων στα δημόσια ΜΜΕ.

Όταν πια μαζεύτηκα κατάκοπος (δεν είναι μόνο η ΕΡΤ, συνολικά στα ΜΜΕ η κατάσταση απαιτεί τρεχάλα) είπα να δω τις ειδησεογραφικές εξελίξεις της μέρας, από το δελτίο της ΝΕΤ. Ίσως φανεί παράξενο, αλλά το εμπιστεύομαι περισσότερο (περισσότερο είπα, όχι απόλυτα) από αυτά των ιδιωτικών καναλιών, αν και απέχει πολύ ακόμα από το σημείο να είναι πλουραλιστικό.
Είδα λοιπόν βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να μιλάνε υπέρ των εργαζομένων της ΕΡΤ και συγκινήθηκα βαθύτατα. Σχεδόν δάκρυσα. Άκουσα και συναδέλφους που ένοιωθαν ικανοποιημένοι από τις δηλώσεις αυτές. Ίσως γι αυτό να αφιέρωσαν χρόνο σε τέτοιες κατευθύνσεις, επιλέγοντας να μην έρθουν στην απεργιακή διαδήλωση. Ως γνωστόν όλα αυτά που περνάμε μαζί με τους εργαζόμενους άλλων κλάδων προέκυψαν από αλλεπάλληλες ψηφοφορίες στη Βουλή, στις οποίες δεν ψήφισαν οι προαναφερόμενοι, αλλά μάλλον η θειά μου η Αμερσούδα από το χωριό.
Εφεδρείες, απολύσεις συμβασιούχων που έρχονται, μειώσεις μισθών, υλοποίηση των στόχων της τρόικας, κλπ δεν ψηφίστηκαν από συγκεκριμένο (πολιτικά) μέρος της Βουλής αλλά από τον μπακάλη της γειτονιάς μου, τον περιπτερά και τον φούρναρη. Πόσο πολιτικά και συνδικαλιστικά αυτόχειρας πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει δηλώσεις «μετανιωμένων» κυβερνητικών (υπό το πρίσμα της νέας κυβερνητικής συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ) που έχοντας μπει σε προεκλογική περίοδο προσπαθούν να σώσουν το σαρκίο τους?
Αλλά είπαμε στις ψηφοφορίες δεν ήταν αυτοί αλλά η θειά μου η Αμερσούδα.


Βεβαίως σήμερα είχαμε και την επαφή (στα πλαίσιο της θεσμικής απεύθυνσης στα κοινοβουλευτικά κόμματα) με τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ. Αφήνω το timing στην άκρη, πόσο επικοινωνιακό και σε ποια κατεύθυνση, είναι να συναντάται κανείς με τον πρόεδρο του συγκεκριμένου κόμματος σε μέρα γενικής απεργίας, όταν χιλιάδες απεργοί απεργούν ενάντια και στις δικές του κυβερνητικές επιλογές στήριξης και γίνομαι λίγο «συντεχνία».

Πώς θα ένοιωθαν άραγε οι συνάδελφοί μας για τους οποίους το ΕΚΑ στο παρελθόν είχε εκδώσει την ανακοίνωση που επισυνάπτω, μετά από έλεγχο της επιθεώρησης εργασίας στο ΤΗΛΕΑΣΤΥ?
Μάλλον θα έλεγαν «προκόψατε τώρα, αν βασίζετε το εργασιακό σας μέλλον στον συγκεκριμένο κύριο». Ας διαλέξουμε λοιπόν τις συμμαχίες μας και ας επενδύσουμε τις ελπίδες ή τις αυταπάτες μας. Εγώ αποφάσισα ότι διαλέγω τους «ανώνυμους» και ταλαιπωρημένους συναδέλφους, έναντι των «επώνυμων» πολιτικών αφερέγγυων. Γι αυτό και σήμερα διαδήλωσα με τα συνδικάτα εναντίον τους. Άλλοι βεβαίως, μπορούν να μεταφέρουν τα εργασιακά θέματα στο πεδίο των αλληλοσυγκρουόμενων φυλών του ΠΑΣΟΚ, αναζητώντας εσωκομματικές συμμαχίες στο νέο τοπίο που διαμορφώνεται. Πολιτικό ενδιαφέρον σίγουρα έχει, ζωή συνδικάτου σε συνθήκες αντεργατικής επίθεσης, όμως δεν είναι.
Άκουσα και εκκλήσεις-προτροπές στο νέο υπουργό επικρατείας, ώστε να κοιτάξει το πρόβλημά μας. Σκέφτηκα υπό ποιο πρίσμα ενδέχεται να το κάνει και φαντάστηκα ότι σίγουρα δεν θα ήθελα να το έκανε υπό την προτροπή του ότι: «Είναι κοινή πεποίθηση ότι σύσσωμος ο Ελληνικός λαός θα συμβάλει στο να ξεπεραστεί η κρίση, με την προσδοκία ότι θα δικαιωθούν οι θυσίες του, καθώς τα βάρη πρέπει να μοιραστούν ακριβοδίκαια και στα πλαίσια των Νόμων». (από ανακοίνωση ΠΟΣΠΕΡΤ της 30/03/2010, με την έναρξη της μνημονιακής περιόδου). Ναι είμαι της άποψης, ότι δεν τα φάγαμε μαζί, ούτε καν αναλογικά για να μοιραστούν και οι θυσίες αντίστοιχα και «ακριβοδίκαια». Είναι και αυτή η νέα σημερινή περικοπή υπέρ ανέργων (που μας την κάνουν αυτοί που τους δημιούργησαν, αντί να δημιουργήσουν νέες θέσεις πλήρους απασχόλησης για να έχει ο κόσμος δουλειά και τα ταμεία έσοδα) πάνω στον κουτσουρεμένο μας μισθό, που με κάνει να σκέφτομαι περίεργα. Είναι και αυτός ο Πάγκαλος (ξαναχτύπησε), που κάθε τρεις και λίγο με τις δηλώσεις του δεν σε αφήνει να το ξεχάσεις.
Αποφάσισα να κάνω ενυπόγραφο το σχόλιο, γιατί κάποιες στιγμές πρέπει να παλεύουμε μαζί στους μαζικούς χώρους με κάθε συνάδελφο, αλλά πολιτικά επιβάλλεται να είμαστε χώρια και να φαίνεται κιόλας, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε αναδιατάξεις πολιτικών σκηνικών, με σοβαρές επιπτώσεις στις ζωές μας.

Νάσος Μπράτσος μέλος του γενικού συμβουλίου της ΠΟΕΣΥ, δημοσιογράφος στην ΕΡΤ