Με αφορμή τον αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ
Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ*
Οι περισσότεροι εντός και εκτός ΕΡΤ
αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της μάχης που εξακολουθούν να δίνουν οι
εργαζόμενοι στην κρατική ραδιοτηλεόραση και τα σωματεία τύπου.
Μία μάχη που αφορά όχι μόνο τη
δουλειά των 2.700 συναδέλφων, αλλά και την ελευθερία του λόγου, που η κυβέρνηση
έρχεται να καταλύσει στο όνομα της, προσφέροντας τον αμύθητο πλούτο της κρατικής
ραδιοτηλεόρασης στο πιάτο των μεγαλοκαναλαρχών. Η μάχη της ΕΡΤ δεν πρέπει με
τίποτα να χαθεί. Και δεν πρέπει να χαθεί πρωτίστως για μας τους εργαζόμενους
στα ΜΜΕ που επί τρία χρόνια βιώνουμε τη βάρβαρη πολιτική της περικοπής μισθών, κατάργησης
των ΣΣΕ, της απλήρωτης εργασίας, των μαζικών απολύσεων και του υποβιβασμού της δημοσιογραφίας
σε «παπαγαλία» όσων ποικιλοτρόπως μεταφέρει η εξουσία, πολιτική και οικονομική.
Ο αγώνας που δίνεται στην ΕΡΤ είναι
σκληρός. Με ελλείψεις, παραλείψεις και λάθη. Πως είναι δυνατόν ένας τέτοιου μεγέθους
αγώνας να αποφύγει τα λάθη και τις παραλείψεις, όταν απέναντί του έχει να κάνει
με τα «τανκς» μιας αδίστακτης μιντιακής εξουσίας και την τρομοκρατία της πείνας
και της απληρωσιάς. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο απεργιακού αγώνα. Στον αγώνα
ριζοσπαστικοποιείσαι, σηκώνεσαι από τον καναπέ, μαθαίνεις…
Πολλές κριτικές ακούγονται για το
πώς και τι των σωματείων. Θεμιτές. Όταν όμως ακούς την πρεμούρα συνδικαλιστικών
εκπροσώπων να υπερασπιστούν το μαγαζί τους με το επιχείρημα αφού έσπασε αυτός την
απεργία γιατί όχι και εγώ, τότε κάτι δεν πάει καλά… Παρακολουθώντας χθες τη
θυελλώδη συνεδρίαση του μεικτού συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ εν μέσω απεργιακού αγώνα και
την κούραση πολλών από εμάς στο κόκκινο, απόρησα με τη πρεμούρα ορισμένων
συναδέλφων να εξαιρεθούν από τις απεργίες, γιατί οι εφημερίδες τους δεν έβγαλαν
και καλώς δεν έβγαλαν απεργοσπαστικά φύλλα το σαββατοκύριακο.
Μερικές από αυτές τις εφημερίδες
έχουν απλήρωτους εργαζόμενους, όπως άλλωστε και οι περισσότερες που
κυκλοφόρησαν απεργοσπαστικά φύλλα. Όσο
για τα δελτία των 8, κάποια εκ των οποίων επέστρεψαν εν μέσω συνεχιζόμενης
απεργίας, και τα οποία θα προσέφεραν ενημέρωση που έλειπε, μετέδιδαν τις γνωστές
εικόνες των ειδήσεων του καλοκαιριού(ρεπορτάζ παραλίας…).
Αντί πρεμούρα των εκπροσώπων να
είναι να προβληθεί και το δικό τους πρόβλημα και ο αγώνας των εργαζομένων στην
ΕΡΤ, να γίνει και δικός τους με την ουσιαστική έννοια-συμμετοχή στις κινητοποιήσεις,
τις εκπομπές, άνοιγμα συζητήσεων για την κατάσταση στα ελληνικά ΜΜΕ κλπ-βασικό
αίτημα ήταν η εξαίρεση των εφημερίδων τους επειδή οι εργαζόμενοι έκαναν το
αυτονόητο, απέργησαν και υπάκουσαν στις αποφάσεις των σωματείων τους ή η εξυπηρέτηση
του δικού τους ΜΜΕ με πρόσχημα τις ελλείψεις, παραλείψεις και αδυναμίες του
συνδικαλιστικού μας κινήματος..
Τίποτα δεν διδάχθηκαν άραγε από το «επιχειρηματικό
πατριωτισμό» των προηγούμενων ετών; Τόσα βαθειά είναι η αλλοτρίωση στον κλάδο
που να μην αντιλαμβανόμαστε, ούτε τώρα την έσχατη ώρα ότι αν αδιαφορήσουμε για
τον διπλανό μας, ότι αν συνεχίσουμε να βλέπουμε μόνο την πάρτη μας, τελικά θα
γίνουμε όλοι ΕΡΤ; Όσοι ακόμη δεν έχουμε γίνει…
*Μέλος του απερχόμενου ΔΣ της ΕΣΗΕΑ σε ένα διάλλειμα του πρωτοφανούς
απεργιακού αγώνα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου