Χρωστάμε στις Κούνεβες

To γράφω από τώρα για να μην έχω την ασφάλεια του εκ των υστέρων προφήτη. Αν τελικά ο Βενιζέλος «δώσει» λίστα 2.000 απολύσεων από αλλού, ή μας καβατζώσει το ΣτΕ, δεν πρέπει κανένας εργαζόμενος στην ΕΡΤ να νοιώσει «λύτρωση» που τη γλίτωσε  σε βάρος άλλου. Πολύ απλά θα έχει πάρει μια μικρή αναστολή, μέχρι την επόμενη επίθεση, που θα γίνει όταν θα έχει απομονωθεί σε βαθμό που θα είναι εύκολος στόχος. Γιατί ο Μινώταυρος του μνημονίου, δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δεν ξεψυχήσει.

Ο αγώνας που γίνεται με αφορμη την ΕΡΤ, είναι ενάντια στις απολύσεις και τη φτώχεια ΠΑΝΤΟΥ για ΟΛΟΥΣ.

Οι δημοσιογράφοι που εργαζόμαστε στην ΕΡΤ, χρωστάμε σε όλους που μας στήριξαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις. Και πρέπει να το ανταποδώσουμε διπλά, μια με το περιεχόμενο των ειδήσεων και μια με φυσική παρουσία σε κινητοποιήσεις άλλων εργαζομένων. Μέχρι τώρα το κάναμε λίγοι, το εκτιμούσαν αρκετοί (από το δυναμικό της ΕΡΤ) και το έβλεπαν αρνητικά ή και το πολεμούσαν οι πέριξ των μνημονιακών επιτελείων.  

Μια εικόνα χίλιες λέξεις.

Ένα πρωί μπαίνοντας στην ΕΡΤ, είδα κοντά στο γραφείο μου, τις καθαρίστριες της ΕΡΤ, που δεν ανήκουν στο προσωπικό της ΕΡΤ, αλλά ήταν μέλη εργολαβικού συνεργείου, που φυσικά είχε διακόψει τη συνεργασία του, μετά την ανακοίνωση για το λουκέτο, να καθαρίζουν εθελοντικά. Όσοι το είδαμε συγκινηθήκαμε και το συζητάμε ακόμα.

Σε αυτούς χρωστάμε λοιπόν, στις Κούνεβες, στους επιστρατευμένους καθηγητές και δασκάλους, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στους γιατρούς σαν κι αυτούς στο «Γεννηματάς» που έκαναν στάση εργασίας την Τετάρτη για να μας έρθουν, στους αμέτρητους που μας επισκέπτονται κάθε μέρα. Δεν έρχονται για τις αφεντομουτσουνάρες μας, αλλά για την αφορμή, για το χέρι που τράβηξε το καπάκι από την κατσαρόλα για να βγει με δύναμη ο ατμός.

Αν «ζήσουμε» εργασιακά, η επόμενη μέρα δεν θα είναι ίδια στις κινηματικές και στις δημοσιογραφικές μας υποχρεώσεις. Ούτε και στις ανοχές (των έξω προς τα εμάς, αλλά  και ημών).

Nάσος Μπράτσος