Όχι άλλο κάρβουνο (δήθεν διάλογο και δήθεν απορίες)...

..."διάλογος" ΕΡΑ Ζακύνθου - κυβέρνησης, μέσω απεσταλμένων της...

Διαβάζουμε και ακούμε τον τελευταίο καιρό, ρητορικά σχήματα σε ανακοινώσεις, για το ποια συμφέροντα υπηρετούν άραγε στελέχη της κυβέρνησης, ή ότι η κυβέρνηση δεν θέλει τον διάλογο, με αφορμή διάφορες φάσεις εξέλιξης κινητοποιήσεων, εντός και εκτός των ΜΜΕ.

Τα ερωτήματα και οι απορίες για  μερικούς που υπηρετούσαν για χρόνια τα κόμματα εξουσίας και βρίσκονται σε φάση ρήξης μαζί τους, είναι βήμα προς τα μπροστά (αν βεβαίως βρουν και την απάντηση). Για όσους συνεχίζουν να τα υπηρετούν (και στην περίπτωση της ΕΡΤ πήγαν σούμπιτοι στη ΔΤ) ήταν απλά ελιγμοί χρονοκαθυστέρησης για να πάρουν ανάσες οι τροϊκανοί αγαπημένοι τους.

Παραμένουν όμως σαν «ουρές» ενός παρωχημένου σκεπτικού, μέσα στις τάξεις του κόσμου που αγωνίζεται και είχε ζυμωθεί για δεκαετίες με τέτοια σκεπτικά, προφανώς σε πολύ διαφορετικές εποχές.

Υπάρχουν άραγε απορίες για τα ποια συμφέροντα υπηρετεί ο Καψής, (δανειζόμαστε την απορία από την τελευταία ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ και των δημοσιογράφων της ΕΡΤ), ή αν επιθυμεί η κυβέρνηση «διάλογο» (δια μέσου των εκπροσώπων της, σήμερα ο Καψής, αύριο κάποιος άλλος – δεν είναι θέμα προσώπων αλλά πολιτικής), όχι μόνο για την ΕΡΤ, αλλά παντού. 

Πριν μερικούς μήνες, όταν επίσης έκανε «διάλογο» ο Καψής με την ΠΟΣΠΕΡΤ και τους δημοσιογράφους, ταυτόχρονα η κυβέρνηση κατέβαζε κεραίες με την εργολαβία να την υλοποιεί ένας συρφετός μπράβων και ιδιωτών, εξωθεσμικών σε κάθε περίπτωση και ανάμεσά τους πρόσωπα που έχουν κάτσει στο εδώλιο για ποινικές υποθέσεις.

Πχ όσο διάλογο επιθυμεί ο Άδωνις για να περάσει τις επιλογές του στα νοσοκομεία (της κυβέρνησης που υπηρετεί και της τρόικας που εποπτεύει), άλλο τόσο «διάλογο», επιθυμεί και οποιοδήποτε άλλο κυβερνητικό στέλεχος σε οποιοδήποτε τομέα.

Πάμε στο επόμενο ερώτημα: Ναι αλλά όταν λες ότι θέλεις διάλογο και έχεις και προτάσεις (πάντα είχαν τα συνδικάτα) και η άλλη πλευρά δεν θέλει, τότε «επικονωνιακά» κερδίζεις.

Αυτή η αντίληψη έχει πρόβλημα επικοινωνιακό με το περιβάλλον, διότι θεωρεί ότι όλος ο υπόλοιπος κόσμος κρίνει έναν εργατικό αγώνα από τη θέλησή του για διάλογο, προφανώς γιατί θα πιστεύει ότι τον επιθυμεί η κυβέρνηση.

Πχ πρέπει να πιστέψουμε ότι ο συνταξιούχος που καταλήγει στα συσσίτια των δήμων ή της εκκλησίας, ο άνεργος που του βγάζουν στο σφυρί το σπίτι, ο νησιώτης που μένει χωρίς καράβι, αντιμετωπίζει τέτοιου τύπου απορίες, για να επιλέξει ποιόν υποστηρίζει, την κυβερνηση των εφοπλιστών-τραπεζιτών, ή τους μέχρι πριν λίγο καιρό συναδέλφους του.

Λες και δεν έχει δείξει επαρκή δείγματα γραφής η κυβέρνηση, λες και ο κόσμος δεν τα ζει, λες και δεν της μεταφέρει πίεση (θυμίζουμε ότι την έχει κάνει ο κυρ Φώτης, αλλά φαίνεται μερικοί δικοί του δεν το έμαθαν ακόμα και συνεχίζουν τα ίδια σε εργασιακούς χώρους).

Το έδειξε με την επιστράτευση των καθηγητών, των ναυτεργατών, των εργαζομένων στο μετρό, τον ξαφνικό θάνατο στην ΕΡΤ και με τα συνεχή πραξικοπήματα στη Βουλή.

Η φυσιολογική σκέψη που δημιουργεί η αφελής αντίληψη ότι θα τα βρει κανείς με μια κυβέρνηση – χασάπη κοινωνικών δικαιωμάτων, είναι ότι μάλλον κάποιες συνδικαλιστικές ηγεσίες επιζητούν τη διαχείριση της ήττας τους, ή τη διάσωση των κυβερνητικών αγαπημένων τους. Και αυτό δημιουργεί αποσυσπείρωση από τους αγώνες.

Αντίθετα, όπου υπήρξε αποφασιστική στάση για ρήξη με τις κυβερνητικές επιλογές, αντιμετωπίζοντάς τες, όχι σαν συνομιλητή, αλλά σαν εχθρό της κοινωνίας, εκεί και συσπείρωση δημιουργήθηκε και αλληλεγγύη εισπράχθηκε.

Μπροστά μας έχουμε μια 24ωρη γενική απεργία, προφανώς «λίγη» για τις περιστάσεις, «αρκετή» όμως αν την αξιοποιήσουμε για αφετηρία νέου κύκλου αγώνων ενάντια σε μια κυβέρνηση που παραπαίει.